INTRODUCIR VIDA NA SOCIEDADE ACTUAL
O reino de Deus non é só unha salvación que comeza logo da morte. É unha irrupción de graza e de vida xa na nosa existencia actual. Aínda máis. O signo máis claro de que o reino está preto é precisamente esta corrente de vida que comeza a abrirse paso na terra. «Ide e proclamade que o reino dos ceos está cerca. Curade doentes, resucitade mortos, limpade leprosos, arredade demos». Hoxe, máis do que nunca, os crentes deberiamos escoitarmos a invitación de Xesús a poñermos nova vida na sociedade.
Estase abrindo un abismo inquietante entre o progreso técnico e o noso desenvolvemento espiritual. Diríase que o home non ten forza espiritual para animar e dar sentido ao seu incesante progreso. Os resultados son palpábeis. A moitos véselles empobrecidos polo seu diñeiro e polas cousas que creen posuír. O cansazo da vida e o aburrimento apodéranse de moitos. A «contaminación interior» está a luxar o mellor de non poucas persoas. Hai homes e mulleres que viven perdidos, sen poder atoparen un sentido á súa vida. Hai persoas que viven correndo, mergulladas nunha nerviosa e intensa actividade, baleirándose por dentro, sen saberen exactamente o que queren.
Non estamos de novo ante homes e mulleres «doentes» que necesitan ser curados, «mortos» que necesitan resurrección, «posuídos» que esperan ser liberados de tantos demos que lles impiden viviren coma seres humanos? Hai persoas que, no fondo, queren volver a viviren. Queren curarse e resucitar. Volver rir e gozar da vida, enfrontarse a cada día con alegría.
E só hai un camiño: aprender a amar. E aprender de novo cousas que esixe o amor e que non están moi de moda: sinxeleza, acollida, amizade, solidariedade, atención gratuíta ao outro, fidelidade… Entre nós segue a faltar o amor. Alguén o ten que espertar. Aos homes de hoxe non os van a salvar nin o confort, nin a electrónica, senón o amor. Se en nós hai capacidade de amar, témola de contaxiar. Déusenos gratis e gratis temos de regalala, de moitos xeitos, a quen atopemos no noso camiño.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
