POR QUE SOMOS TAN COVARDES?
«Por que sodes tan covardes? Non tendes aínda fe?». Estas dúas preguntas que Xesús lles dirixe aos seus discípulos non son, para o evanxelista Marcos, unha anécdota do pasado. Son as preguntas que han escoitar os seguidores de Xesús no medio das súas crises. As preguntas que nos temos de facer tamén nós hoxe: Onde está a raíz da nosa covardía? Por que temos medo ante o futuro? É porque nos falta fe en Xesús Cristo?
O relato é breve. Todo comeza cunha orde de Xesús: «Imos á outra beira ». Os discípulos saben que na outra beira do lago Tiberíades está o territorio pagano da Decápolis. Un país diferente e estraño. Unha cultura hostil á súa relixión e crenzas.
De súpeto levántase unha forte tempestade, metáfora gráfica do que sucede no grupo de discípulos. O vento afuracanado, as olas que rompen contra da barca, a auga que comeza a invadilo todo, expresan ben a situación: Que poderán os seguidores de Xesús ante a hostilidade do mundo pagan? Non só está en perigo a súa misión, senón ata a supervivencia mesma do grupo.
Espertado polos seus discípulos, Xesús intervén, o vento cesa e sobre o lago vén unha gran calma. O sorprendente é que os discípulos «fican espantados».
Antes tiñan medo á tempestade. Agora parecen temer a Xesús. Con todo, algo decisivo se produciu neles: recorreron a Xesús; puideron experimentar nel unha forza salvadora que non coñecían; comezan a preguntarse pola súa identidade. Comezan a intuíren que con el todo é posíbel.
O cristianismo atópase hoxe no medio dunha «forte tempestade» e o medo comeza a apoderarse de nós. Non nos atrevemos a pasarmos «a outra beira». A cultura moderna resúltanos un país estraño e hostil. O futuro dános medo. A creatividade parece prohibida.
Algúns creen máis seguro miraren cara atrás para mellor iren adiante. Xesús pódenos sorprender a todos. O Resucitado ten forza para inaugurar unha fase nova na historia do cristianismo. Só nos pide fe. Unha fe que nos libere de tanto medo e covardía, e nos comprométamos a camiñar tras das pegadas de Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
