OS NOSOS MEDOS
Cando o noso corazón non está habitado por un amor forte ou unha fe firme, facilmente queda a nosa vida a mercé dos nosos medos. Ás veces é o medo a perder prestixio, seguridade, comodidade ou benestar o que nos detén para tomarmos as decisións. Non nos atrevemos a arriscar a nosa posición social, o noso diñeiro ou a nosa pequena felicidade.
Outras veces paralízanos o medo a non ser acollidos. Atemorízanos a posibilidade de ficarnos sos, sen a amizade ou o amor das persoas. Ter que enfrontarnos á vida diaria sen a compañía próxima de ninguén.
Con frecuencia vivimos preocupados só por quedar ben. Dános medo facer o ridículo, confesar as nosas verdadeiras conviccións, dar testemuño da nosa fe. Tememos as críticas, os comentarios e o rexeitamento dos demais. Non queremos ser clasificados. Outras veces invádenos o temor ao futuro. Non vemos claro o noso porvir. Non temos seguridade en nada. Quizá non confiamos en ninguén. Dános medo enfrontarnos ao mañá.
Sempre foi tentador para os crentes buscarmos na relixión un refuxio seguro que nos libere dos nosos medos, incertezas e temores. Porén, sería un erro ver na fe a argola fácil dos pusilánimes, dos covardes e asustadizos.
A fe confiada en Deus, cando é ben entendida, non conduce ao crente a eludir a súa propia responsabilidade ante os problemas. Non o leva a fuxir dos conflitos para encerrarse comodamente no illamento. Ao contrario, é a fe en Deus a que enche o seu corazón con forza para vivir con máis xenerosidade e de xeito máis arriscado. É a confianza viva no Pai a que lle axuda a superar covardías e medos para defender con máis audacia e liberdade o reino de Deus e a súa xustiza.
A fe non crea homes covardes, senón persoas resoltas e audaces. Non encerra aos crentes en si mesmos, senón que os abre máis á vida problemática e conflitiva de cada día. Non os envolve na preguiza e a comodidade, senón que os anima para o compromiso.
Cando un crente escoita de verdade no seu corazón as palabras de Xesús: «Non teñades medo», non se sente invitado a eludir os seus compromisos, senón alentado pola forza de Deus para enfrontarse a eles.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
