IMPORTANCIA DO PEQUENO
Ao cristianismo fíxolle moito dano ao longo dos séculos o triunfalismo, a sede de poder e o afán de imporse aos seus adversarios. Aínda hai cristiáns que se senten nostálxicos dunha Igrexa poderosa que encha os templos, conquiste as rúas e impoña a súa relixión á sociedade enteira.
Volvamos ler aínda dúas pequenas parábolas nas que Xesús deixa claro que a tarefa dos seus seguidores non é construír unha relixión poderosa, senón pórse ao servizo do proxecto humanizador do Pai «o reino de Deus» sementando pequenas «sementes» de Evanxeo, introducíndoo na sociedade como pequeno «fermento» dunha vida humana.
A primeira parábola fala dun graíña de mostaza que se sementa na horta. Que ten de especial esta semente? Que é a máis pequena de todas, pero, cando medra, convértese nun arbusto maior do que as hortalizas. O proxecto do Pai ten uns comezos moi humildes, pero a súa forza transformadora non a podemos agora nin imaxinar.
A actividade de Xesús en Galilea sementando xestos de bondade e de xustiza non é nada grandioso nin espectacular: nin en Roma nin no Templo de Xerusalén son conscientes do que está a suceder. O traballo que realizamos hoxe os seus seguidores parece insignificante: os centros de poder ignórano.
Incluso os mesmos cristiáns podemos pensar que é inútil traballarmos por un mundo mellor: o ser humano volve unha e outra vez a cometer os mesmos horrores de sempre. Non somos capaces de captar o lento crecemento do reino de Deus.
A segunda parábola fala dunha muller que introduce un pouco de levadura nunha masa grande de fariña. Sen que ninguén saiba como, a levadura vai traballando silenciosamente a masa ata fermentala por completo.
Así sucede co proxecto humanizador de Deus. Unha vez que é introducido no mundo vai transformando caladiñamente a historia humana. Deus non actúa impóndose desde fóra. Humaniza o mundo atraendo as conciencias dos seus fillos cara a unha vida máis digna, xusta e fraterna.
Temos de confiar en Xesús. O reino de Deus sempre é algo humilde e pequeno nos seus comezos, pero Deus está xa traballando entre nós promovendo a solidariedade, o desexo de verdade e de xustiza, o anhelo dun mundo máis ditoso. Habemos colaborar con el seguindo a Xesús.
Unha Igrexa menos poderosa, máis desprovista de privilexios, máis pobre e máis próxima aos pobres sempre será unha Igrexa máis libre para sementar sementes de Evanxeo e máis humilde para vivir no medio da xente como fermento dunha vida máis digna e fraterna.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
