O NOSO GRANDE PECADO
O episodio da multiplicación dos pans gozou de gran popularidade entre os seguidores de Xesús. Recórdano todos os evanxelistas. Seguramente, os conmovía pensar que aquel home de Deus se preocupou de alimentar a un xentío que ficou sen o necesario para comeren.
Segundo a versión de Xoán, o primeiro que pensa na fame daquel xentío que acudiu a escoitalo é Xesús. Esta xente necesitan comer; hai que facer algo por eles. Así era Xesús. Vivía pensando nas necesidades básicas do ser humano.
Filipe faille ver que non teñen diñeiro. Entre os discípulos, todos son pobres: non poden compraren pan para tantos. Xesús sábeo. Os que teñen diñeiro non resolverán nunca o problema do fame no mundo. Necesítase algo máis ca o diñeiro.
Xesús vailles a axudar a albiscaren un camiño diferente. Primeiro de nada, é necesario que ninguén acapare o seu para si mesmo se hai outros que pasan fame. Os seus discípulos terán de aprender a poñeren a disposición dos famentos o que teñan, aínda que só sexa «cinco pans de cebada e un par de peixes».
A actitude de Xesús é a máis sinxela e humana que podemos imaxinarmos. Pero, quen nos vai ensinar a nós a compartirmos, si só sabemos comprar? Quen nos vai a liberar da nosa indiferenza ante os que morren de fame? Hai algo que nos poida facer máis humanos? Producirase algún día ese «milagre» da solidariedade real entre todos?
Xesús pensa en Deus. Non é posíbel crer nel como Pai de todos, e vivir deixando que os seus fillos e fillas morran de fame. Mesmo por iso, toma os alimentos que recolleron no grupo, «levanta os ollos ao ceo e di a acción de grazas». A Terra e todo o que nos alimenta recibímolo de Deus. É agasallo do Pai destinado a todos os seus fillos e fillas. Si vivimos privando a outros do que necesitan para viviren é que o esquecemos. É o noso gran pecado aínda que case nunca o confesemos.
Ao compartiren o pan da eucaristía, os primeiros cristiáns sentíanse alimentados por Cristo resucitado, pero, ao mesmo tempo, recordaban o xesto de Xesús e compartían os seus bens cos máis necesitados. Sentíanse irmáns. Non esqueceran aínda o Espírito de Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
