NECESITAMOS ORAR
Quizá a traxedia máis grave do home de hoxe sexa a súa incapacidade crecente para a oración. Estásenos a esquecer o que é orar. As novas xeracións abandonan as prácticas de piedade e as fórmulas de oración que alimentaron a fe dos seus pais. Reducimos o tempo dedicado á oración e á reflexión interior. Ás veces excluímola practicamente da nosa vida.
Pero non é isto o máis grave. Parece que as persoas están a perderen capacidade de silencio interior. Xa non son capaces de atopárense co fondo do seu ser. Distraídas por mil sensacións, atordadas interiormente, encadeadas a un ritmo de vida agoniante, están abandonando a actitude orante ante Deus.
Por outra banda, nunha sociedade na que se acepta como criterio primeiro e case único a eficacia, o rendemento ou a utilidade inmediata, a oración queda desvalorizada como algo inútil. Facilmente afírmamos que o importante é «a vida», coma se a oración pertencese ao mundo «da morte».
E porén necesitamos orar. Non é posíbel vivirmos con vigor a fe cristiá nin a vocación humana subalimentados interiormente. Tarde ou cedo a persoa experimenta a insatisfacción que produce no corazón humano o baleiro interior, a trivialidade do cotián, o aburrimento da vida ou a incomunicación co Misterio.
Necesitamos orar para atoparmos silencio, serenidade e descanso que nos permitan soster o ritmo do noso quefacer diario. Necesitamos orar para vivirmos en actitude lúcida e vixiante no medio dunha sociedade superficial e deshumanizadora.
Necesitamos orar para enfrontármonos á nosa propia verdade e sermos capaces dunha autocrítica persoal sincera. Necesitamos orar para irnos liberando do que nos impide sermos máis humanos. Necesitamos orar para vivirmos ante Deus en actitude máis festiva, agradecida e creadora.
Felices os que, tamén nos nosos días, son capaces de experimentaren no profundo do seu ser a verdade das palabras de Xesús: «Quen pide está a recibir, quen busca está a achar e ao que chama estáselle a abrir».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
