REAPRENDER A CONFIANZA
Lucas e Mateu recolleron nos seus respectivos evanxeos unhas palabras de Xesús que, sen dúbida, quedaron moi gravadas nos seus seguidores máis próximos. É fácil que as pronunciase mentres se movía cos seus discípulos polas aldeas de Galilea, pedindo algo para comeren, buscando acollida ou chamando á porta dos veciños.
Probabelmente, non sempre reciben a resposta desexada, pero Xesús non se desalenta. A súa confianza no Pai é absoluta. Os seus seguidores han aprender a confiaren coma el: «A vós, dígovos: pedide e darásevos, buscade e acharedes, chamade e abrirásevos». Xesús sabe ben o que está a dicir, pois a súa experiencia é esta: «quen pide recibe, quen busca acha, e ao que chama ábreselle».
Se algo temos de reaprender de Xesús nestes tempos de crises e desconcerto na súa Igrexa é a confianza. Non como unha actitude inxenua de quen se tranquiliza esperando tempos mellores. Menos aínda coma unha postura pasiva e irresponsábel, senón como o comportamento máis evanxélico e profético de seguirmos hoxe a Xesús, o Cristo. De feito, aínda que os seus tres convites apuntan cara á mesma actitude básica de confianza en Deus, a súa linguaxe suxire diversos matices.
«Pedir» é a actitude propia do pobre que necesita recibir doutro o que non pode conseguir co seu propio esforzo. Así imaxinaba Xesús aos seus seguidores: como homes e mulleres pobres, conscientes da súa fraxilidade e indixencia, sen rastro algún de orgullo ou autosuficiencia. Non é unha desgraza vivir nunha Igrexa pobre, débil e privada de poder. O deplorábel é pretender seguir hoxe a Xesús pedindo ao mundo unha protección que só nos pode vir do Pai.
«Buscar» non é só pedir. É, ademais, moverse, dar pasos para alcanzar algo que se nos oculta porque está encuberto ou escondido. Así ve Xesús aos seus seguidores: como «buscadores do reino de Deus e a súa xustiza». É normal vivir hoxe nunha Igrexa desconcertada ante un futuro incerto. O estraño é non mobilizarnos para buscarmos xuntos camiños novos para sementar o Evanxeo na cultura moderna.
«Chamar» é gritar a alguén ao que non sentimos preto, pero cremos que nos pode escoitar e atender. Así gritaba Xesús ao Pai na soidade da cruz. É explicábel que se escureza hoxe a fe de non poucos cristiáns que aprenderon a dicila, celebrala e vivila nunha cultura premoderna. O lamentábel é que non nos esforcemos máis por aprender a seguir hoxe a Xesús gritando a Deus desde as contradicións, conflitos e interrogantes do mundo actual.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
