O RISCO DE INSTALÁRMONOS
Tarde ou cedo, todos corremos o risco de instalármonos na vida, buscando o refuxio cómodo que nos permita vivir tranquilos, sen sobresaltos nin preocupacións excesivas, renunciando a calquera outra aspiración.
Logrado xa un certo éxito profesional, encarrilada a familia e asegurado, dalgún xeito, o porvir, é fácil deixarse atrapar por un conformismo cómodo que nos permita seguirmos camiñando na vida do xeito máis confortábel.
É o momento de buscarmos unha atmosfera agradábel e acolledora. Vivirmos relaxados nun ambiente feliz. Facermos do fogar un refuxio entrañábel, un recuncho para ler e escoitar boa música. Saborearmos unhas boas vacacións. Asegurarmos uns fins de semana agradábeis…
Emporiso, con frecuencia, é daquela cando a persoa descobre con máis claridade do que nunca que a felicidade non coincide co benestar. Falta nesa vida algo que nos deixa baleiros e insatisfeitos. Algo que non se pode mercar con diñeiro nin asegurar cunha vida confortábel. Falta sinxelamente a alegría propia de quen sabe vibrar cos problemas e necesidades dos demais, sentirse solidario cos necesitados e vivir, dalgún xeito, máis preto dos maltratados pola sociedade.
Pero hai ademais un modo de «instalarse» que pode ser falsamente reforzado con «tons cristiáns». É a eterna tentación de Pedro, que nos axexa tamén sempre aos crentes: «plantarmos tendas no alto da montaña». É dicir, buscarmos na relixión o noso benestar interior, eludindo a nosa responsabilidade individual e colectiva no logro dunha convivencia máis humana.
E, aínda así, a mensaxe de Xesús é clara. Unha experiencia relixiosa non é verdadeiramente cristiá se nos illa dos irmáns, se nos instala comodamente na vida e nos afasta do servizo aos máis necesitados.
Se escoitamos a Xesús, sentirémonos invitados a saírmos do noso conformismo, para rompermos cun estilo de vida egoísta no que estamos talvez confortabelmente instalados para empezarmos así a vivir máis atentos á interpelación que nos chega desde os máis desvalidos da nosa sociedade.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
