NECESITÁMOLOS MÁIS QUE NUNCA
As primeiras xeracións cristiás víronse ben axiña obrigadas a proporse unha cuestión decisiva. A vinda de Cristo resucitado atrasábase máis do que pensaran nun comezo. A espera facíaselles longa. Como manteren viva a esperanza? Como non caer na frustración, o cansazo ou o desalento?
Nos evanxeos atopamos diversas exhortacións, parábolas e chamadas que só teñen un obxectivo: manter viva a responsabilidade das comunidades cristiás. Unha das chamadas máis coñecidas di así: «Tende cinguida a cintura e acendidas as lámpadas». Que sentido poden ter estas palabras para nós, logo de vinte séculos de cristianismo?
As dúas imaxes son moi expresivas. Indican a actitude que han ter os criados que están esperando de noite a que regrese o seu señor, para abrirlle o portón da casa en canto chame. Han estar «coa cintura cinguida», é dicir, coa túnica arremangada para poderen moverse e actuaren con axilidade. Han estar «coas lámpadas acesas» para ter a casa iluminada e mantérense espertos.
Estas palabras de Xesús son tamén hoxe unha chamada a vivirmos con lucidez e responsabilidade, sen caermos na pasividade ou o letargo. Na historia da Igrexa hai momentos nos que se fai de noite. Con todo, non é a hora de apagar as luces e botármonos a durmir. É a hora de reaccionar, espertar a nosa fe e seguirmos camiñando cara ao futuro, tamén nunha Igrexa vella e cansa.
Un dos atrancos máis importantes para impulsar a transformación que necesita hoxe a Igrexa é a pasividade xeralizada dos cristiáns. Desgraciadamente, durante moitos séculos educámolos, sobre todo, para a submisión e a pasividade. Aínda hoxe, ás veces, parece que non os necesitamos para pensar, proxectar e promover camiños novos de fidelidade cara a Xesús Cristo.
Por iso, habemos valorar, coidar e agradecer tanto o espertar dunha nova conciencia en moitos laicos e laicas que viven hoxe a súa adhesión a Cristo e a súa pertenza á Igrexa dun modo lúcido e responsábel. É, sen dúbida, un dos froitos máis valiosos do Vaticano II, primeiro concilio que se ocupou directa e explicitamente deles.
Estes crentes poden ser hoxe o fermento dunhas parroquias e comunidades renovadas en torno ao seguimento fiel a Xesús. Son o meirande potencial do cristianismo. Necesitámolos máis do que nunca para construír unha Igrexa aberta aos problemas do mundo actual, e próxima aos homes e mulleres de hoxe.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
