DE OÍDAS
Hai persoas que máis que creren en Deus cren naqueles que falan del. Só coñecen a Deus «de oídas». Fáltalles experiencia persoal. Asisten talvez ás celebracións relixiosas, pero nunca abren o seu corazón a Deus. Xamais se deteñen a percibiren a presenza del no interior do seu ser.
É un fenómeno frecuente: vivimos xirando en torno a nós mesmos, pero fóra de nós; traballamos e gozamos, amamos e sufrimos, vivimos e envellecemos, pero a nosa vida transcorre sen misterio e sen horizonte último.
Incluso os que nos dicimos crentes non sabemos moitas veces «estar ante Deus». Fáisenos difícil recoñecérmonos como seres fráxiles, pero amados infinitamente por el. Non sabemos admirar a súa grandeza insondábel nin gustar a súa presenza próxima. Non sabemos invocar nin loar.
Que pena dá ver como se discute de Deus en certos programas de televisión. Fálase «de oídas». Debater o que non se coñece. Os invitados acalóranse falando do papa, pero a ninguén se lle oe falar con un pouco de fondura dese Misterio que os crentes chamamos «Deus».
Para descubrirmos a Deus non serven as discusións sobre relixión nin os argumentos doutros. Cada un ha facer o seu propio percorrido e vivir a súa propia experiencia. Non abonda con criticarmos a relixión nos seus aspectos máis deformados. É necesario buscarmos persoalmente o rostro de Deus. Abrirlle camiños na nosa propia vida.
Cando durante anos se viviu a relixión coma un deber ou como un peso, só esta experiencia persoal pode desbloquear o camiño cara a Deus: podermos comprobar, aínda que só sexa de forma xerminal e humilde, que é bo crer, que Deus fai ben.
Este encontro con Deus non sempre é fácil. O importante é buscar. Non pechar ningunha porta; non desprezar ningunha chamada. Seguir buscando, talvez desde o último resto das nosas forzas. Moitas veces, o único que podemos ofrecer a Deus é o noso desexo de atopármonos con el.
Deus non se esconde dos que o buscan e preguntan por el. Tarde ou cedo recibimos a súa «visita» inconfundíbel. Entón todo cambia. Criámolo afastado, e está pertiño. Sentiámolo ameazador, e é o mellor amigo. Podemos dicir as mesmas palabras que Xobe: «Ata agora falaba de ti de oídas; agora víronte os meus ollos».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
