PERCORRER CAMIÑOS NOVOS
Polos anos 27 ou 28 apareceu no deserto nas contornas do Xordán un profeta orixinal e independente que provocou un forte impacto no pobo xudeu: as primeiras xeracións cristiás vírono sempre como o home que preparou o camiño a Xesús.
Toda a súa mensaxe pode concentrarse nun grito: «Preparade o camiño do Señor, achaiade os seus carreiros». Pasados vinte séculos, o papa Francisco estanos gritando a mesma mensaxe aos cristiáns: abride camiños a Deus, volvede a Xesús, acollede o Evanxeo.
O seu propósito é claro: «Busquemos ser unha Igrexa que atopa camiños novos». Non será fácil. Vivimos estes últimos anos paralizados polo medo. O papa non se sorprende: «A novidade dános sempre un pouco de medo porque nos sentimos máis seguros se temos todo baixo control, se somos nós os que construímos, programamos e planificamos a nosa vida». E fainos unha pregunta á que temos de responder: «Estamos decididos a percorrer os camiños novos que a novidade de Deus nos presenta ou atrincheirármonos en estruturas caducas que perderon capacidade de resposta?».
Algúns sectores da Igrexa pídenlle ao papa que acometa canto antes diferentes reformas que consideran urxentes. Con todo, Francisco manifestou a súa postura de xeito claro: «Algúns esperan e pídenme reformas na Igrexa, e debe habelas. Pero antes é necesario un cambio de actitudes».
Paréceme admirábel a clarividencia evanxélica do papa. O primeiro non é asinar decretos reformistas. Antes é necesario poñer ás comunidades cristiás en estado de conversión e recuperarmos no interior da Igrexa as actitudes evanxélicas máis básicas. Só nese clima será posíbel acometer de xeito eficaz e con espírito evanxélico as reformas que necesita a Igrexa ben ás présas.
O mesmo Francisco estanos indicando todos os días os cambios de actitudes que necesitamos. Sinalarei algúns de grande importancia.
Poñermos a Xesús no centro da Igrexa: «Unha Igrexa que non leva a Xesús é unha Igrexa morta».
Non vivirmos nunha Igrexa pechada e autorreferencial: «Unha Igrexa que se encerra no pasado traizoa a súa propia identidade».
Actuarmos sempre movidos pola misericordia de Deus cara a todos os seus fillos: non cultivarmos «un cristianismo restauracionista e legalista que o quere todo claro e seguro, e non acha nada».
Buscar unha Igrexa pobre e dos pobres. Ancorar a nosa vida na esperanza, non «nas nosas regras, os nosos comportamentos eclesiásticos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
