NON SEXAS INCRÉDULO SENÓN CRENTE
A figura de Tomé como discípulo que se resiste a crer foi moi popular entre os cristiáns. Con todo, o relato evanxélico di moito máis deste discípulo escéptico. Xesús resucitado diríxese a el cunhas palabras que teñen moito de chamada apremiante, pero tamén de invitación amorosa: «Non sexas incrédulo, senón crente». Tomé, que leva unha semana resistíndose a crer, respóndelle a Xesús coa confesión de fe máis solemne que podemos ler nos evanxeos: «Meu Señor e meu Deus».
Que experimentou este discípulo en Xesús resucitado? Que é o que transformou ao home ata entón dubitativo e vacilante? Que percorrido interior o levou do escepticismo ata a confianza? O sorprendente é que, segundo o relato, Tomé renuncia a verificar a verdade da resurrección tocando as feridas de Xesús. O que o abre á fe é Xesús mesmo coa súa invitación.
Ao longo destes anos, cambiamos moito por dentro. Fixémonos máis escépticos, pero tamén máis fráxiles. Fixémonos máis críticos, pero tamén máis inseguros. Cada un debemos decidir como queremos vivir e como queremos morrer. Cada un temos de responder a esa chamada que, tarde ou cedo, de forma inesperada ou como froito dun proceso interior, nos pode chegar de Xesús: «Non sexas incrédulo, senón crente».
Talvez, necesitamos espertar máis o noso desexo de verdade. Desenvolvermos esa sensibilidade interior que todos temos para percibirmos, máis aló do visíbel e tanxíbel, a presenza do Misterio que sostén as nosas vidas. Xa non é posíbel vivirmos como persoas que o saben todo. Non é verdade. Todos, crentes e non crentes, ateos e agnósticos, camiñamos pola vida envolvidos en tebras. Como di Paulo de Tarso, a Deus buscámolo «ás apalpadelas».
Por que non enfrontármonos ao misterio da vida e da morte confiando no Amor como última Realidade de todo? Esta é a invitación decisiva de Xesús. Máis dun crente sente hoxe que a súa fe se ha ir convertendo en algo cada vez máis irreal e menos fundamentado. Non o sei. Talvez, agora que non podemos xa apoiar a nosa fe en falsas seguridades, estamos aprendendo a buscarmos a Deus cun corazón máis humilde e sincero.
Non habemos esquecer que unha persoa que busca e desexa sinceramente crer, para Deus é xa crente. Moitas veces, non é posíbel facer moito máis. E Deus, que comprende a nosa impotencia e debilidade, ten os seus camiños para atoparse con cada un e ofrecerlle a súa salvación.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
