XESÚS SALVARÁ Á SÚA IGREXA
Aterrados pola execución de Xesús, os discípulos refúxianse nunha casa coñecida. De novo están reunidos, pero xa non está con eles Xesús. Na comunidade hai un baleiro que ninguén pode encher. Fáltalles Xesús. A quen seguirán agora? Que poderán facer sen el? «Está anoitecendo» en Xerusalén e tamén no corazón dos discípulos.
Dentro da casa están «coas portas ben pechadas». É unha comunidade sen misión e sen horizonte, encerrada en si mesma, sen capacidade de acollida. Ninguén pensa xa en saír polos camiños a anunciaren o reino de Deus e curar a vida. Coas portas pechadas non é posíbel achegarse ao sufrimento das xentes.
Os discípulos están cheos de «medo aos xudeus». É unha comunidade paralizada polo medo, en actitude defensiva. Só ven hostilidade e rexeitamento por todas partes. Con medo non é posíbel amar ao mundo como o amaba Xesús nin infundir en ninguén alento e esperanza.
De súpeto, Xesús resucitado toma a iniciativa. Vén rescatar aos seus seguidores. «Entra na casa e ponse no medio deles». A pequena comunidade comeza a transformarse. Do medo pasan á paz que lles infunde Xesús. Da escuridade da noite pasan á alegría de volveren velo cheo de vida. Das portas pechadas van pasar axiña a anunciaren por todas partes a Boa Noticia de Xesús.
Xesús fálalles poñendo naqueles pobres homes toda a súa confianza: «Como o Pai me enviou, así tamén vos envío eu a vós». Non lles di a quen se han achegar, que han anunciar nin como han actuar. Xa o puideron aprender del polos camiños de Galilea. Serán no mundo o que foi el.
Xesús coñece a fraxilidade dos seus discípulos. Moitas veces lles criticou a súa fe pequena e vacilante. Necesitan a forza do seu Espírito para cumpriren a súa misión. Por iso fai con eles un xesto especial. Non lles impón as mans nin os bendí, coma aos enfermos. Exhala o seu alento sobre deles e dilles: «Recibide o Espírito Santo».
Só Xesús salvará á súa Igrexa. Só el nos liberará dos medos que nos paralizan, romperá os esquemas aburridos nos que pretendemos encerralo, abrirá tantas portas que imos ir pechando ao longo dos séculos, enderezará tantos camiños que nos desviaron del.
O que se nos pide é reavivar moito máis en toda Igrexa a confianza en Xesús resucitado, mobilizármonos para poñelo sen medo no centro das nosas parroquias e comunidades, e concentrar todas as nosas forzas en escoitarmos ben o que o seu Espírito nos está a dicir hoxe aos seus seguidores.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
