APRENDER A PERDER
O devandito está recollido en todos os Evanxeos e repítese ata seis veces: «O que queira salvar a súa vida perderaa, pero o que perda a súa vida por min atoparaa». Xesús non está falando dun tema relixioso. Está suscitando nos seus discípulos cal é o verdadeiro valor da vida.
O devandito está expresado de xeito paradoxal e provocativo. Hai dous xeitos moi diferentes de orientar a vida: un conduce á salvación; e o outro, á perdición. Xesús invita a todos a seguirmos o camiño que parece máis duro e menos atractivo, pois conduce ao ser humano á salvación definitiva.
O primeiro camiño consiste en aferrarse á vida vivindo exclusivamente para un mesmo: facer do propio «eu» a razón última e o obxectivo supremo da existencia. Este modo de vivir, buscando sempre a propia ganancia ou a vantaxe, conduce ao ser humano á perdición.
O segundo camiño consiste en sabermos perder vivindo como Xesús, abertos ao obxectivo último do proxecto humanizador do Pai: sabermos renunciar á propia seguridade ou ganancia, buscando non só o propio ben, senón tamén o dos demais. Este modo xeneroso de vivirmos conduce ao ser humano á súa salvación.
Xesús está falando desde a súa fe nun Deus salvador, pero as súas palabras son unha grave advertencia para todos. Que futuro lle espera a unha humanidade dividida e fragmentada onde os poderes económicos buscan o seu propio beneficio; os países o seu propio benestar; os individuos o seu propio interese?
A lóxica que dirixe nestes momentos a marcha do mundo é irracional. Os pobos e os individuos estamos caendo aos poucos na escravitude do «ter sempre máis». Todo é pouco para sentírmonos satisfeitos. Para vivirmos ben, necesitamos sempre máis produtividade, máis consumo, máis benestar material, máis poder sobre os demais.
Buscamos insaciabelmente o benestar, pero, non nos estamos deshumanizando sempre un pouco máis? Queremos «progresar» cada vez máis, pero, que progreso é este que nos leva a abandonarmos a millóns de seres humanos na miseria, a fame e a desnutrición? Cantos anos poderemos gozar do noso benestar pechando as nosas fronteiras aos famentos e a os quen buscan entre nós refuxio de tantas guerras?
Se os países privilexiados só buscamos «salvar» o noso nivel de benestar, se non queremos perder o noso potencial económico, endexamais daremos pasos cara a unha solidariedade a nivel mundial. Pero non nos enganemos. O mundo será cada vez máis inseguro e máis inhabitábel para todos, tamén para nós. Para salvar a vida humana no mundo temos de aprender a perder.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
