PERDOAR SEMPRE
A Mateu véselle preocupado por corrixir os conflitos, disputas e enfrontamentos que poden xurdir na comunidade dos seguidores de Xesús. Probabelmente está escribindo o seu evanxeo nuns momentos en que, como di no seu evanxeo, «a caridade da maioría estase arrefriando» (Mateu 24,12).
Por iso concreta con moitísimos detalles como se ha actuar para extirpar o mal do interior da comunidade, respectando sempre ás persoas, buscando primeiro de nada «a corrección a soas», acudindo ao diálogo con «testemuñas», facendo intervir á «comunidade» ou separándose de quen pode facer dano aos seguidores de Xesús.
Todo iso pode ser necesario, pero como ha de actuar en concreto a persoa ofendida?, Que ha facer o discípulo de Xesús que desexa seguir os seus pasos e colaborar con el abrindo camiños ao reino de Deus, o reino da misericordia e a xustiza para todos?
Mateu non podía esquecer unhas palabras de Xesús recollidas por un evanxeo anterior ao seu. Non eran fáciles de entenderen, pero reflectían o que había no corazón de Xesús. Aínda que pasen vinte séculos, os seus seguidores non habemos rebaixar o seu contido.
Pedro achégase a Xesús. Como noutras ocasións, faino representando ao grupo de seguidores: «Se o meu irmán me ofende, cantas veces lle teño que perdoar? Ata sete veces?». A súa pregunta non é mesquiña, senón enormemente xenerosa. Escoitoulle a Xesús as súas parábolas sobre a misericordia de Deus. Coñece a súa capacidade de comprender, desculpar e perdoar. Tamén el está disposto a perdoar «moitas veces», pero non hai un límite?
A resposta de Xesús é contundente: «Non che digo sete veces, senón ata setenta veces sete»: has perdoar sempre, en todo momento, de xeito incondicional. Ao longo dos séculos quíxose rebaixar de moitos xeitos o devandito por Xesús: «perdoar sempre, é prexudicial »; «dá alicientes ao ofensor»; «hai que esixirlle primeiro arrepentimento». Todo isto parece moi razoábel, pero oculta e desfigura o que pensaba e vivía Xesús.
Hai que volver a el. Na súa Igrexa fan falta homes e mulleres que estean dispostos a perdoar coma el, introducindo entre nós o seu xesto de perdón en toda a súa gratuidade e grandeza. É o que mellor fai brillar na Igrexa o rostro de Cristo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
