POR DIANTE DE NÓS
Un día, Xesús pronunciou estas duras palabras contra dos dirixentes relixiosos do seu pobo: «Asegúrovos que os publicanos e as prostitutas entrarán antes do que vós no reino de Deus». Hai uns anos puiden comprobar que esta afirmación de Xesús non é unha esaxeración.
Un grupo de prostitutas de diferentes países, acompañadas por algunhas Irmás Oblatas, reflexionaron sobre Xesús coa axuda do meu libro Xesús. Aproximación histórica. Aínda me conmove a forza e o atractivo que ten Xesús para estas mulleres de alma sinxela e corazón bo. Rescato algúns dos seus testemuños.
«Sentíame sucia, baleira e pouca cousa, todo o mundo me usaba. Agora síntome con ganas de seguir vivindo, porque Deus sabe moito do meu sufrimento […] Deus está dentro de min. Deus está dentro de min. Deus está dentro de min. Este Xesús enténdeme…!».
«Agora, cando chego á casa despois do traballo, lávome con auga moi quente para arrincar da miña pel a sucidade e despois rézolle a este Xesús porque el si me entende e sabe moito do meu sufrimento […] Xesús, quero cambiar de vida, guíame, porque só ti coñeces o meu futuro».
«Eu pídolle a Xesús todo o día que me aparte deste xeito de vida. Sempre que me ocorre algo eu chámoo e el axúdame. El está preto de min, é marabilloso […] El lévame nas súas mans, el carga comigo, sento a súa presenza».
«Na madrugada é cando máis falo con el. El escóitame mellor, porque nese horario a xente dorme. El está aquí, non dorme. El sempre está aquí. Coa porta pechada, axeonllada, pídolle que mereza a súa axuda, que me perdoe, que eu loitarei por el».
«Un día, eu estaba sentada na praza e dixen: Oh, meu Deus, será que eu só servo para isto? Só para a prostitución? […] Entón é o momento en que máis sentín a Deus cargando comigo, entendíches?, transformándome. Foi naquel momento. Tanto, que eu non me esquezo. Entendiches?».
«Eu agora falo con Xesús e dígolle: aquí estou, acompáñame. Ti viches o que lle sucedeu á miña compañeira [refírese a unha compañeira asasinada nun hotel]. Rógoche por ela e pido que nada malo lles ocorra ás miñas compañeiras. Eu non falo, pero pido por elas. Elas son persoas coma min».
«Estou furiosa, triste, doída, rexeitada, ninguén me quere, non sei a quen culpar. Sería mellor odiar á xente e a min, ou ao mundo. Fíxate, desde que era unha picariña eu crin en ti e permitiches que me pasase isto. Douche outra oportunidade para protexerme agora. Ben, eu perdóoche, pero, por favor, non me deixes de novo».
Que misterio se encerra en Xesús para ter ese poder no corazón das persoas? Como cambiaría a vida de moitos se o coñecesen mellor.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
