ANTES DE SEPARÁRENSE
Hoxe fálase cada vez menos de fidelidade. Basta escoitarmos certas conversacións para constatar un clima moi diferente: «pasamos as vacacións cada un pola súa conta», «o meu esposo ten un ligue, custoume aceptalo, pero que podía facer?». «E que eu soa co meu marido abúrrome».
Algunhas parellas consideran que o amor é algo espontáneo. Se xorde e permanece vivo, todo vai ben. Se arrefría e desaparece, a convivencia resulta intolerábel. Entón, daquela, o mellor é separarse «de xeito civilizado».
Non todos reaccionan así. Hai parellas que se dan conta de que xa non se aman, pero seguen xuntos, sen que poidan explicárense exactamente por que. Só preguntan ata cando poderá durar esa situación. Están tamén os que atoparon un amor fóra do seu matrimonio e séntense tan atraídos por esa nova relación que non queren renunciar a ela. Non queren perderen nada, nin o seu matrimonio nin ese amor extramatrimonial.
As situacións son moitas e, con frecuencia, moi dolorosas. Mulleres que choran en segredo o seu abandono e humillación. Esposos que se aburren nunha relación insoportábel. Nenos tristes que sofren o desamor dos seus pais.
Estas parellas non necesitan unha «receita» para saíren da súa situación. Sería demasiado fácil. O primeiro que lles podemos ofrecer é respecto, escoita discreta, alento para viviren e, talvez, unha palabra lúcida de orientación. Con todo, pode ser oportuno recordarmos algúns pasos fundamentais que sempre é necesario dar.
O primeiro é non renunciar ao diálogo. Hai que esclarecer a relación. Desvelar con sinceridade o que sente e vive cada un. Tratar de entendermos o que se oculta tras ese malestar crecente. Descubrirmos o que non funciona. Pórlle nome a tantos agravios mutuos que se han ir acumulando sen ser nunca elucidados.
Pero o diálogo non abonda. Certas crises non se resolven sen xenerosidade e espírito de nobreza. Se cada un se pecha e encerra nunha postura de egoísmo mesquiño, o conflito agrávase, os ánimos críspanse e o que un día foi amor pode converterse en odio secreto e agresividade mutua.
Tamén cumpre recordarmos que o amor se vive nunha vida ordinaria e repetitiva do cotián. Cada día vivido xuntos, cada alegría e cada sufrimento compartidos, cada problema vivido en parella, dan consistencia real ao amor. A frase de Xesús: «O que Deus uniu que non o separe o home», ten as súas esixencias moito antes de que chegue a ruptura, pois as parellas vanse separando aos poucos, na vida de cada día.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
