TAMÉN HOXE É POSÍBEL ESCOITARMOS A DEUS
Dino todos os estudos. A relixión está en crise nas sociedades desenvolvidas de Occidente. Son cada vez menos os que se interesan polas crenzas relixiosas. As elaboracións dos teólogos non teñen apenas eco. Os mozos abandonan as prácticas relixiosas. A sociedade deslízase cara a unha indiferenza crecente.
Hai, con todo, algo que nunca habemos esquecer os crentes. Deus non está en crise. Esa realidade suprema cara á que apuntan as relixións con nomes diferentes segue viva e operante. Deus está tamén hoxe en contacto inmediato con cada ser humano. A crise do relixioso non pode impedir que Deus se siga ofrecendo a cada persoa no fondo misterioso da súa conciencia.
Desde esta perspectiva, «demonizar» en exceso a actual crise relixiosa é un erro, coma se fose unha situación imposíbel para a acción salvadora de Deus. Non é así. Cada contexto sociocultural ten as súas condicións máis ou menos favorábeis para o desenvolvemento dunha determinada relixión. Pero o ser humano mantén intactas as súas posibilidades de abrirse ao Misterio último da vida, que lle interpela desde o íntimo da súa conciencia.
A parábola «dos convidados á voda» recórdao dun xeito ben expresivo: Deus non exclúe a ninguén. O seu único anhelo é que a historia humana termine nunha festa gozosa. O seu único desexo é que a sala espazosa do banquete se encha de convidados. Xa está todo preparado. Ninguén pode impedirlle a Deus que faga chegar a todos a súa invitación.
É certo que a chamada relixiosa atopa rexeitamentos en non poucos, pero a invitación de Deus non se detén. Pódena escoitar todos, «bos e malos», os que viven «na cidade» e os que andan perdidos «polos cruces dos camiños». Toda persoa que escoita a chamada do ben, do amor e da xustiza está acollendo a Deus.
Penso en tantas persoas que ignoran case todo de Deus. Só coñecen unha caricatura do relixioso. Nunca poderán sospeitar «a alegría de crer». Estou seguro de que Deus está vivo e operante no máis íntimo do seu ser. Estou convencido de que moitos deles acollen a súa invitación por camiños que a min se me escapan.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
