AO AMENCER
No epílogo do evanxeo de Xoán recóllese un relato do encontro de Xesús resucitado cos seus discípulos ás beiras do lago Galilea. Cando se redacta, os cristiáns están vivindo momentos difíciles de proba e persecución: algúns renegan da súa fe. O narrador quere reavivar a fe dos seus lectores.
Vai entrando a noite e os discípulos saen pescar. Non están os Doce. O grupo rompeuse ao ser crucificado o seu Mestre. Están de novo coas barcas e as redes que deixaran para seguiren a Xesús. Todo terminou. De novo están sos.
A pesca resulta un fracaso completo. O narrador sublíñao con forza: «Saíron, embarcaron e aquela noite non pescaron nada». Volven coas redes baleiras. Non é esta a experiencia de moitas comunidades cristiás que ven como se debilitan as súas forzas e a súa capacidade evanxelizadora?
Con frecuencia, os nosos esforzos no medio dunha sociedade indiferente apenas obteñen resultados. Tamén nós constatamos que as nosas redes están baleiras. É fácil a tentación do desalento e a desesperanza. Como soster e reavivarmos a nosa fe?
Neste contexto de fracaso, o relato di que «estaba amencendo cando Xesús se presentou na beira». Porén, os discípulos non o recoñecen desde a barca. Talvez é a distancia, talvez a bruma do amencer, e, sobre todo, é o seu corazón entristecido o que lles impide velo. Xesús está falando con eles, pero «non sabían que era Xesús».
Non é este un dos efectos máis perniciosos da crise relixiosa que estamos a sufrir? Preocupados por sobrevivir, constatando cada vez máis a nosa debilidade, non nos resulta fácil recoñecer entre nós a presenza de Xesús resucitado, que nos fala desde o Evanxeo e nos alimenta na celebración da cea eucarística.
É o discípulo máis querido por Xesús o primeiro que o recoñece: «É o Señor!». Non están sos. Todo pode empezar de novo. Todo pode ser diferente. Con humildade, pero con fe, Pedro recoñecerá o seu pecado e confesará o seu amor sincero a Xesús: «Señor, ti sabes que te quero». Os demais discípulos non poden sentir outra cousa.
Nos nosos grupos e comunidades cristiás necesitamos testemuñas de Xesús. Crentes que, coa súa vida e a súa palabra nos axuden a descubrirmos nestes momentos a presenza viva de Xesús no medio da nosa experiencia de fracaso e fraxilidade. Os cristiáns sairemos desta crise acrecentando a nosa confianza en Xesús. Ás veces, non somos capaces de sospeitar a súa forza para sacarnos do desalento e a desesperanza.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
