SEN XESÚS NON É POSÍBEL
O encontro de Xesús resucitado cos seus discípulos cabo do lago de Galilea está descrito con clara intención catequética. No relato subxace o simbolismo central da pesca no medio do mar. A súa mensaxe non pode ser máis actual para os cristiáns: só a presenza de Xesús resucitado pode dar eficacia ao traballo evanxelizador dos seus discípulos.
O relato descríbenos, en primeiro lugar, o traballo que os discípulos levan a cabo na escuridade da noite. Todo comeza cunha decisión de Simón Pedro: «Vou pescar». Os demais discípulos adhírense a el: «Tamén nós imos contigo». Están de novo xuntos, pero falta Xesús. Saen pescar, pero non embarcan escoitando a súa chamada, senón seguindo a iniciativa de Simón Pedro.
O narrador deixa claro que este traballo realízase de noite e resulta infrutuoso: «aquela noite non colleron nada». A «noite» significa na linguaxe do evanxelista a ausencia de Xesús que é a Luz. Sen a presenza de Xesús resucitado, sen o seu alento e a súa palabra orientadora, non hai evanxelización fecunda.
Coa chegada do amencer, faise presente Xesús. Desde a beira, comunícase cos seus por medio da súa Palabra. Os discípulos non saben que é Xesús, só o recoñeceran cando, seguindo docilmente as súas indicacións, logren unha captura sorprendente. Aquilo só se pode deber a Xesús, o Profeta que un día chamounos a ser «pescadores de homes».
A situación de non poucas parroquias e comunidades cristiás é crítica. As forzas diminúen. Os cristiáns máis comprometidos multiplícanse para abarcar toda clase de tarefas: sempre os mesmos e os mesmos para todo. Temos de seguir intensificando os nosos esforzos e buscando o rendemento a calquera prezo, ou habemos deternos a coidarmos mellor a presenza viva do Resucitado no noso traballo?
Para difundirmos a Boa Noticia de Xesús e colaborarmos eficazmente no seu proxecto, o máis importante non é «facer moitas cousas», senón coidarmos mellor a calidade humana e evanxélica do que facemos. O decisivo non é o activismo senón o testemuño de vida que podamos irradiar os cristiáns.
Non podemos quedar na epidermes da fe». Son momentos de coidarmos, primeiro de nada, o esencial. Enchemos as nosas comunidades de palabras, textos e escritos, pero o decisivo é que, entre nós, se escoite a Xesús. Facemos moitas reunións, pero a máis importante é a que nos congrega cada domingo para celebrarmos a Cea do Señor. Só nel se alimenta a nosa forza evanxelizadora.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
