DESCONCERTANTE
É unha das parábolas máis desconcertantes de Xesús. Un piadoso fariseu e un recadador de impostos soben ao templo para orar. Como reaccionará Deus ante dúas persoas de vida moral e relixiosa tan diferente e oposta?
O fariseu ora de pé, seguro e sen temor algún. A súa conciencia non o acusa de nada. Non é hipócrita. O que di é verdade. Cumpre fielmente a Lei, e ata a excede. Non se atribúe a si mesmo mérito algún, senón que todo llo agradece a Deus: «¡Oh, Deus!, douche as grazas». Se este home non é santo, quen o vai a ser? Seguro que pode contar coa bendición de Deus.
O recadador, pola contra, retírase a un recuncho. Non se sente cómodo naquel lugar santo. Non é o seu sitio. Nin sequera se atreve a erguer os seus ollos do chan. Bate no peito e recoñece o seu pecado. Non promete nada. Non pode deixar o seu traballo nin devolver o que roubou. Non pode cambiar de vida. Só lle queda abandonarse na misericordia de Deus: «Oh Deus!, ten compaixón de min, que son pecador». Ninguén querería estar no seu lugar. Deus non pode aprobar a súa conduta.
De súpeto, Xesús conclúe a súa parábola cunha afirmación desconcertante: «Eu dígovos que este recadador baixou á súa casa xustificado, e aquel fariseu non». Aos oíntes rómpenselles todos os seus esquemas. Como pode dicir que Deus non recoñece ao piadoso e, pola contra, concede a súa graza ao pecador? Non está Xesús xogando con lume? Será verdade que, ao final, o decisivo non é a vida relixiosa dun, senón a misericordia insondábel de Deus?
Se é verdade o que di Xesús, ante Deus non hai seguridade para ninguén, por moi santo que se crea. Todos habemos recorrer á súa misericordia. Cando un se sente ben consigo mesmo, apela á súa propia vida e non sente necesidade de máis. Cando un se ve acusado pola súa conciencia e sen capacidade para cambiar, só sente necesidade de acollerse á compaixón de Deus, e só á compaixón.
Hai algo fascinante en Xesús. É tan desconcertante a súa fe na misericordia de Deus que non é fácil crer nel. Probabelmente os que mellor o poden entender son os que non teñen forzas nin para saíren da súa vida inmoral.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
