E
SPERAR A XESÚS COAS LÁMPADAS ACENDIDAS
Entre os primeiros cristiáns había, sen dúbida, discípulos «bos» e discípulos «malos». Con todo, ao escribir o seu evanxeo, Mateu preocúpase sobre todo de recordar que, dentro da comunidade cristiá, hai discípulos «sensatos» que están actuando de xeito responsábel e discípulos «necios» que actúan de xeito frívolo e descoidado. Que quere dicir isto?
Mateu recorda dúas parábolas de Xesús. A primeira é moi clara. Hai algúns que «escoitan as palabras de Xesús» e as poñen en práctica». Toman en serio o evanxeo e tradúceno en vida. Son como o «home sensato» que constrúe a súa casa sobre roca. É o sector máis responsábel: os que van construíndo a súa vida e a da Igrexa sobre a verdade de Xesús.
Pero hai tamén os que escoitan as palabras de Xesús e «non as poñen en práctica». Son tan «necios» como o home que «edifica a súa casa sobre xabre». A súa vida é un disparate. Se fose só por eles, o cristianismo sería pura fachada, sen fundamento real en Xesús.
Esta parábola axúdanos a captar a mensaxe fundamental doutro relato no que un grupo de mozas saen, cheas de alegría, a esperaren ao esposo para acompañalo á festa da súa voda. Desde o comezo advírtesenos que unhas son «sensatas» e outras «necias».
As «sensatas» levan consigo aceite para manter acendidas as súas lámpadas; as «necias» non pensan en nada disto. O esposo tarda, pero chega a media noite. As «sensatas» saen coas súas lámpadas para iluminaren o camiño, acompañan ao esposo e «entran con el» na festa. As «necias», pola súa banda, non saben como resolveren o seu problema: «apáganselles as lámpadas». Así non poden acompañar ao esposo. Cando chegan é tarde. A porta está pechada.
A mensaxe é clara e urxente. É unha insensatez seguir escoitando o evanxeo sen facer un esforzo maior para convertelo en vida: iso é construír un cristianismo sobre area. E é unha necidade confesar a Xesús-Cristo cunha vida apagada, baleira do seu espírito e a súa verdade: é esperar a Xesús coas «lámpadas apagadas». Xesús pode tardar, pero nós non podemos atrasar máis nosa conversión.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
