ANTES QUE SEXA TARDE
Mateu escribiu o seu evanxeo nuns momentos críticos para os seguidores de Xesús. A vinda de Cristo íase atrasando. A fe de non poucos relaxábase. Era necesario reavivar de novo a conversión primeira lembrando unha parábola de Xesús.
O relato fálanos dunha festa de vodas. Cheas de alegría, un grupo de mozas «saen esperar ao esposo». Non todas van ben preparadas. Unhas levan aceite consigo para acenderen os seus candís; ás outras nin se lles ocorreu pensar niso. Creen que basta con levar fachos nas súas mans.
Como o esposo tarda en chegar, «a todas lles entra o sono e adormecen». Os problemas comezan cando se anuncia a chegada do esposo. As mozas previsoras acenden os seus fachos e entran con el no banquete. As inconscientes vense obrigadas a saír compralo. Para cando volven, «a porta está pechada». É demasiado tarde.
É un erro andar buscando un significado secreto ao «aceite»: será unha alegoría para falar do fervor espiritual, da vida interior, das boas obras, do amor…? A parábola é sinxelamente unha chamada a vivirmos a adhesión a Cristo de maneira responsábel e lúcida, agora mesmo, antes que sexa tarde. Cada un saberá que é o que ten de coidar.
É unha irresponsabilidade chamarnos cristiáns e vivirmos a propia relixión sen facermos máis esforzos por parecernos a el. É un erro vivirmos con autocompracencia na propia Igrexa sen expornos a unha verdadeira conversión aos valores evanxélicos. É propio de inconscientes sentírmonos seguidores de Xesús sen «entrarmos» no proxecto de Deus que el quixo pór en marcha.
Nestes momentos nos que é tan fácil «relaxarse», caer no escepticismo e «ir tirando» polos camiños seguros de sempre, só atopo unha maneira de estar na Igrexa: converténdonos a Xesús Cristo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
