TEMPOS DE CRISES
Nos evanxeos recóllense algúns textos de carácter apocalíptico nos que non é fácil diferenciar a mensaxe que pode ser atribuída a Xesús e as preocupacións das primeiras comunidades cristiás, envolvidas en situacións tráxicas mentres esperan con angustia e no medio de persecucións o final dos tempos.
Segundo o relato de Lucas, os tempos difíciles non han seren tempos de queixumes e desalento. Non é tampouco a hora da resignación ou da fuxida. A idea de Xesús é outra. Precisamente en tempos de crises «teredes ocasión de dar testemuño». É entón cando se nos ofrece a mellor ocasión de darmos testemuño da nosa adhesión a Xesús e ao seu proxecto.
Levamos xa moito tempo sufrindo unha crise que está golpeando duramente a moitos. O sucedido neste tempo permítenos coñecermos xa con realismo o dano social e o sufrimento que está xerando. Non chegou o momento de suscitarnos como estamos a reaccionar?
Talvez, o primeiro é revisar a nosa actitude de fondo: Situámonos de xeito responsábel, espertando en nós un sentido básico de solidariedade, ou estamos vivindo de costas a todo o que pode turbar a nosa tranquilidade? Que facemos desde os nosos grupos e comunidades cristiás? Marcámonos unha liña de actuación xenerosa, ou vivimos celebrando a nosa fe á marxe do que está a suceder?
A crise está abrindo unha fractura social inxusta entre quen podemos vivirmos sen medo ao futuro e aqueles que están quedando excluídos da sociedade e privados dunha saída digna. Non sentimos a chamada a introducir «recortes» na nosa vida para podermos vivir os próximos anos de xeito máis sobrio e solidario?
Aos poucos, imos coñecendo máis de cerca aos que van quedando máis indefensos e sen recursos (familias sen ingreso algún, parados de longa duración, inmigrantes doentes…). Preocupámonos de abrirmos os ollos para ver si podemos comprometernos en aliviar a situación dalgúns? Podemos pensar nalgunha iniciativa realista desde as comunidades cristiás?
Non temos de esquecer que a crise non só crea empobrecemento material. Xera, ademais, inseguridade, medo, impotencia e experiencia de fracaso. Rompe proxectos, afunde familias, destrúe a esperanza. Non habemos recuperar a importancia da axuda entre familiares, o apoio entre veciños, a acollida e o acompañamento desde a comunidade cristiá…? Poucas cousas poden seren máis nobres nestes momentos que o aprendermos a coidarnos mutuamente.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
