ESCOITAR A SÚA VOZ E SEGUIR OS SEUS PASOS
A escena é tensa e conflitiva. Xesús está paseando dentro do recinto do templo. De súpeto, un grupo de xudeus rodéano acosándoo con aire ameazador. Xesús non se intimida, senón que lles reprocha abertamente a súa falta de fe: «Vós non creedes porque non sodes ovellas miñas». O evanxelista di que, ao terminar de falar, os xudeus tomaron pedras para apedralo.
Para probar que non son ovellas súas, Xesús atrévese a explicarlles que significa ser dos seus. Só subliña dous trazos, os máis esenciais e imprescindíbeis: «As miñas ovellas escoitan a miña voz… e séguenme». Logo de vinte séculos, os cristiáns necesitamos recordar de novo que o esencial para ser a Igrexa de Xesús é escoitarmos a súa voz e seguir os seus pasos.
O primeiro é espertar a capacidade de escoitar a Xesús. Desenvolver moito máis nas nosas comunidades esa sensibilidade, que está viva en moitos cristiáns sinxelos que saben captaren a Palabra que vén de Xesús en toda a súa frescura e sintonizaren coa súa Boa Noticia de Deus. Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como unha vella fonte de pobo de cuxa billa ha correr sempre auga fresca». Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos de facer correr a auga fresca de Xesús.
Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo progresivamente en formas decadentes de relixiosidade superficial, no medio dunha sociedade que invade as nosas conciencias con mensaxes, consignas, imaxes, comunicados e reclamos de todo xénero, habemos aprender a poñermos no centro das nosas comunidades a Palabra viva, concreta e inconfundíbel de Xesús, o noso único Señor.
Pero non abonda escoitarmos a súa voz. É necesario seguir a Xesús. Chegou o momento de decidírmonos entre contentármonos cunha «relixión burguesa» que tranquiliza as conciencias pero afoga a nosa alegría, ou aprendermos a vivir a fe cristiá como unha aventura apaixonante de seguir a Xesús.
A aventura consiste en crer o que el creu, darlle importancia ao que el llo deu, defender a causa do ser humano como el a defendeu, achegármonos aos indefensos e desvalidos como el se achegou, ser libres para facermos o ben coma el, confiar no Pai como el confiou e enfrontármonos á vida e á morte coa esperanza coa que el se enfrontou.
Se quen viven perdidos, sos ou desorientados, poden atoparen na comunidade cristiá un lugar onde se aprende a vivirmos xuntos de xeito máis digno, solidaria e liberada seguindo a Xesús, daquela a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores servizos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
