O MEDO A SERMOS DIFERENTES
Ben axiña puido ver Xesús o que podía esperar do seu propio pobo. Os evanxelistas non nos ocultaron a resistencia, o escándalo e a contradición que atopou, ata nos ambientes máis próximos. A súa actuación libre e liberadora resultaba demasiado molesta. E o seu comportamento poñía en perigo demasiados intereses.
Xesús sábeo desde o inicio da súa actividade profética. É difícil que alguén que se decide a actuar escoitando fielmente a Deus sexa ben aceptado nun pobo que vive de costas a el. «Ningún profeta é ben mirado na súa terra».
Os crentes non o deberamos esquecer. Non se pode pretender seguir fielmente a Xesús e non provocar, dalgún xeito, a reacción, a crítica e ata o rexeitamento de quen, por diversos motivos, non poden estar de acordo cunha formulación evanxélica da vida.
Resúltanos difícil vivirmos a contraxeito. Dános medo sermos diferentes. Hai moito tempo que está de moda «estar e andar á moda». E non só cando se trata de adquirir o traxe de inverno ou escoller as cores de verán. O «dictado da moda» imponnos os xestos, os xeitos, a linguaxe, as ideas, as actitudes e as posicións que habemos defender.
Necesítase unha gran dose de coraxe para ser fieis ás propias conviccións, cando todo o mundo se acomoda e adapta «ao que se leva». É máis fácil vivirmos sen un proxecto persoal de vida, deixándonos levar polo convencionalismo. É máis fácil instalármonos comodamente na vida e vivirmos segundo o que nos ditan desde fóra.
Ao comezo, quizá un escoita aínda esa voz interior que lle di a un que ese non é o camiño acertado para crecermos como persoa nin como crente. Pero axiña nos tranquilizamos. Non queremos pasar por un «anormal» ou un «estraño». Estase máis seguro sen saírse do rabaño.
E así seguimos camiñando. En rabaño. Mentres desde o Evanxeo se nos segue invitando a ser fieis ao proxecto de Xesús, mesmo aínda que nos poida carrexar críticas e rexeitamento por parte da sociedade, e ata dentro da Igrexa.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
