A NOSA ESPERANZA
O relato da resurrección de Lázaro é sorprendente. Por unha banda, nunca se nos presenta a Xesús tan humano, fráxil e entrañábel coma neste momento en que lle morre un dos seus mellores amigos. Por outra, nunca se nos invita tan directamente a crer no seu poder salvador: «Eu son a resurrección e a vida: e quen cre en min, aínda que morra, vivirá… Crees isto?».
Xesús non oculta o seu agarimo cara a estes tres irmáns de Betania que, seguramente, o acollen na súa casa sempre que vén a Xerusalén. Un día Lázaro cae doente, e as súas irmás mándanlle un recado a Xesús: o noso irmán «a quen tanto queres», está doente. Cando chega Xesús á aldea, Lázaro leva catro días enterrado. Xa ninguén lle poderá devolver a vida.
A familia está rota. Cando se presenta Xesús, María rompe a chorar. Ninguén a pode consolar. Ao ver os saloucos da súa amiga, Xesús non pode conterse e tamén el bota a chorar. Rompésenlle as cordas da alma ao sentir a impotencia de todos ante a morte. Quen nos poderá consolar?
Hai en nós un desexo insaciábel de vida. Pasamos os días e os anos loitando por vivir. Agarrámonos á ciencia e, sobre todo, á medicina para prolongarmos esta vida biolóxica, pero sempre chega unha última enfermidade da que ninguén nos pode curar.
Tampouco nos serviría vivir esta vida para sempre. Sería horríbel un mundo avelloado, cheo de vellos, cada vez con menos espazo para os mozos, un mundo no que non se renovase a vida. O que anhelamos é unha vida diferente, sen dor nin vellez, sen fames nin guerras, unha vida plenamente ditosa para todos.
Hoxe vivimos nunha sociedade que foi descrita polo sociólogo polaco Zygmunt Bauman como «unha sociedade de incerteza». Nunca o ser humano chegou a ter tanto poder para avanzar cara a unha vida máis feliz. E, con todo, talvez, nunca se sentiu tan impotente ante un futuro incerto e ameazador. En que podemos esperar?
Como os seres humanos de todos os tempos, tamén nós vivimos rodeados de tebras. Que é a vida? Que é a morte? Como hai que vivir? Como hai que morrer? Antes de resucitar a Lázaro, Xesús dille a Marta esas palabras, que son para todos os seus seguidores un reto decisivo: «Eu son a resurrección e a vida: quen crea en min, aínda que morra, vivirá… Cres isto?».
Malia dúbidas e escuridades, os cristiáns cremos en Xesús, Señor da vida e da morte. Só nel buscamos luz e forza para loitarmos pola vida e para enfrontármonos á morte. Só nel atopamos unha esperanza de vida máis aló da vida.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
