TODOS NECESITAMOS PERDÓN
Segundo o seu costume, Xesús pasou a noite a soas co seu Pai querido no Monte das Oliveiras. Comeza o novo día, cheo do Espírito de Deus que o envía a «proclamar a liberación dos cativos» e a «dar liberdade aos oprimidos». Ben axiña se verá rodeado por un xentío que acode á explanada do templo para escoitalo.
De súpeto, un grupo de escribas e fariseos irrompe traendo «unha muller sorprendida en adulterio». Non lles preocupa o destino terríbel da muller. Ninguén a interroga de nada. Xa está condenada. Os acusadores xa o deixan moi claro: «Na Lei, Moisés manda apedrar ás adúlteras. Ti, que dis?».
A situación é dramática a máis non poder: os fariseos están tensos, a muller angustiada, a xente expectante. Xesús garda un silencio sorprendente. Ten ante si á aquela muller humillada, condenada por todos. Pronto será executada. É esta a última palabra de Deus sobre esta filla súa?
Xesús, que está sentado, inclínase cara ao chan e comeza a escribir algúns trazos na terra. Seguramente busca luz. Os acusadores pídenlle unha resposta en nome da Lei. El responderalles desde a súa experiencia da misericordia de Deus: aquela muller e os seus acusadores, todos eles, están necesitados do perdón de Deus.
Os acusadores só están pensando no pecado da muller e na condena da Lei. Xesús cambiará a perspectiva. Poñerá aos acusadores ante o seu propio pecado. Ante Deus, todos han recoñecérense pecadores. Todos necesitamos o seu perdón.
Como lle seguen insistindo cada vez máis, Xesús incorpórase e dilles: «Aquel que de vós que non teña pecado, pode tirarlle a primeira pedra». Quen sodes vós para condenar e matar a esa muller, esquecendo os vosos propios pecados e a vosa necesidade do perdón e da misericordia de Deus?
Os acusadores vanse retirando un tras outro. Xesús apunta cara a unha convivencia onde a pena de morte non pode ser a última palabra sobre un ser humano. Máis adiante, Xesús dirá solemnemente: «Eu non vin para xulgar ao mundo senón para salvalo».
O diálogo de Xesús coa muller bota nova luz sobre a súa actuación. Os acusadores retiráronse, pero a muller non se moveu. Parece que necesita escoitar unha última palabra de Xesús. Non se sente aínda liberada. Xesús dille: «Tampouco eu te condeno. Vaite e, en diante, non peques máis».
Ofrécelle o seu perdón, e, ao mesmo tempo, invítaa a non pecar máis. O perdón de Deus non anula a responsabilidade, senón que esixe conversión. Xesús sabe que «Deus non quere a morte do pecador senón que se converta e viva».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
