ASÍ QUERO MORRER EU
Xesús nunca oculta o seu agarimo por tres irmáns que viven en Betania. Seguramente son os que o acollen na súa casa sempre que sobe a Xerusalén. Un día, Xesús recibe un recado: «O noso irmán Lázaro, o teu amigo, está doente». Ao pouco tempo Xesús encamíñase cara á pequena aldea.
Cando se presenta, Lázaro xa morrera. Ao velo chegar, María, a irmá máis nova, bótase a chorar. Ninguén a pode consolar. Ao ver chorar á súa amiga e tamén aos xudeus que a acompañan, Xesús non pode conterse. «Tamén el se bota a chorar» a carón deles. A xente comenta: «Como lle quería!».
Xesús non chora só pola morte dun amigo moi querido. Rómpeselle a alma ao sentir a impotencia de todos ante a morte. Todos levamos no máis íntimo do noso ser un desexo insaciábel de vivirmos. Por que temos de morrer? Por que a vida non é máis ditosa, máis longa, máis segura, máis vida?
O home de hoxe, como o de todas as épocas, leva cravada no seu corazón a pregunta máis inquietante e máis difícil de responder: que vai ser de todos e cada un de nós? É inútil tratar de enganarnos. Que podemos facer ante a morte? Rebelarnos? Deprimirnos?
Sen dúbida, a reacción máis xeneralizada é esquecérmonos e «seguir tirando». Pero, non está o ser humano chamado a vivir a súa vida e a vivirse a si mesmo con lucidez e responsabilidade? Só cara ao noso final habémonos achegar de forma inconsciente e irresponsábel, sen tomar postura algunha?
Ante o misterio último da morte non é posíbel apelar a dogmas científicos nin relixiosos. Non nos poden guiar máis aló desta vida. Máis honrada parece a postura do escultor Eduardo Chillida, que en certa ocasión lle escoitei dicir: «Da morte, a razón dime que é definitiva. Da razón, a razón dime que é limitada».
Os cristiáns non sabemos da outra vida máis ca os demais. Tamén nós habemos achegarnos con humildade ao feito escuro da nosa morte. Pero facémolo cunha confianza radical na bondade do Misterio de Deus que albiscamos en Xesús. Ese Xesús ao que, sen telo visto, amamos e ao que, sen velo aínda, dámoslle a nosa confianza.
Esta confianza non pode ser entendida desde fóra. Só pode ser vivida por quen respondeu, con fe sinxela, ás palabras de Xesús: «Eu son a resurrección e a vida. Crees ti isto?». Recentemente, Hans Küng, o teólogo católico máis crítico do século XX, próximo xa ao seu final, dixo que, para el, morrer é «descansar no misterio da misericordia de Deus». Así quero morrer eu.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
