O CAMIÑO
No final da última cea, os discípulos comezan a intuíren que Xesús xa non estará moito tempo cabo deles. A saída precipitada de Xudas, o anuncio de que Pedro o negará moi axiña, as palabras de Xesús falando da súa próxima partida, deixaron a todos desconcertados e abatidos. Que vai ser deles?
Xesús capta a súa tristeza e a súa turbación. O seu corazón conmóvese. Esquecéndose de si mesmo e do que lle espera, Xesús trata de animalos: «Non vos inquietedes. Confiade en Deus e confiade tamén en min». Máis tarde, no curso da conversación, Xesús failles esta confesión: «Eu son o camiño, a verdade e a vida. Ninguén pode chegar ata o Pai senón por min». Non o temos de esquecer nunca.
«Eu son o camiño»
O problema de moitos non é que vivan extraviados ou descamiñados. Sinxelamente viven sen camiño, perdidos nunha especie de labirinto: andando e desandando os mil camiños que, desde fóra, lles van indicando consignas e modas do momento.
E que pode facer un home ou unha muller cando se atopan sen camiño? A quen poden dirixirse? Onde poden acudir? O que camiña tralos pasos de Xesús poderá seguir atopando problemas e dificultades, pero está no camiño acertado que conduce ao Pai. Esta é a promesa de Xesús.
«Eu son a verdade»
Estas palabras encerran unha invitación escandalosa aos oídos modernos. E, con todo, tamén hoxe habemos escoitar a Xesús. Non todo se reduce á razón. O desenvolvemento da ciencia non contén toda a verdade. O misterio último da realidade non se deixa capturar polas análises máis sofisticadas. O ser humano ten de vivir ante o misterio último da súa existencia.
Xesús preséntase como o camiño que conduce e achega a ese Misterio último. Deus non se impón. Non forza a ninguén con probas nin evidencias. O Misterio último é silencio e atracción respectuosa. Xesús é o camiño que nos pode conducir a confiármonos na súa bondade.
«Eu son a vida»
Xesús pode ir transformando a nosa vida. Non como un mestre xa afastado que deixou un legado de sabedoría admirábel á humanidade, senón como alguén vivo que, desde o máis profundo do noso ser, infunde en nós un xerme de vida nova.
Esta acción de Xesús en nós prodúcese case sempre de forma discreta e calada. O mesmo crente só intúe unha presenza imperceptíbel. Ás veces, con todo, invádenos a certeza, a alegría desbordante, a confianza total: Deus existe; ámanos; todo é posíbel, incluso a vida eterna. Nunca entenderemos a fe cristiá se non acollemos a Xesús como o camiño, a verdade e a vida.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
