RECOÑECER O PECADO
O relato «da pesca milagrosa» no lago de Galilea foi moi popular entre os primeiros cristiáns. Varios evanxelistas recollen o episodio, pero só Lucas culmina a narración cunha escena conmovedora que ten por protagonista a Simón Pedro, discípulo crente e pecador ao mesmo tempo.
Pedro é un home de fe, seducido por Xesús. As súas palabras teñen para el máis forza do que a súa propia experiencia. Pedro sabe que ninguén se pon a pescar ao mediodía no lago, sobre todo se non capturou nada pola noite. Pero díxollo Xesús e Pedro confía totalmente nel: «Apoiado na túa palabra, botarei as redes».
Pedro é, ao mesmo tempo, un home de corazón sincero. Sorprendido pola enorme pesca obtida, «bótasese aos pés de Xesús» e cunha espontaneidade admirable dille: «Arreda de min, que son pecador». Pedro recoñece, ante todos, o seu pecado e a súa absoluta indignidade para convivir de cerca con Xesús.
Xesús non se asusta de ter xunto a si a un discípulo pecador. Ao contrario, se se sente pecador, Pedro poderá comprender mellor a súa mensaxe de perdón para todos e a súa acolleita a pecadores e indesexábeis. «Non temas. Desde agora, serás pescador de homes». Xesús quítalle o medo de ser un discípulo pecador e asóciao á súa misión de reunir e convocar a homes e mulleres de toda condición a entrar no proxecto salvador de Deus.
Por que a Igrexa se resiste tanto a recoñecer os seus pecados e confesar a súa necesidade de conversión? A Igrexa é de Xesús Cristo, pero ela non é Xesús Cristo. A ninguén pode estrañar que nela haxa pecado. A Igrexa é «santa» porque vive animada polo Espírito Santo de Xesús, pero é «pecadora» porque non poucas veces se resiste a ese Espírito e afástase do evanxeo. O pecado está nos crentes e nas institucións; na xerarquía e no pobo de Deus; nos pastores e nas comunidades cristiás. Todos necesitamos conversión.
É moi grave habituármonos a ocultar a verdade pois impídenos comprometérmonos nunha dinámica de conversión e renovación. Por outra banda, non é máis evanxélica unha Igrexa fráxil e vulnerábel, que ten a coraxe de recoñecer o seu pecado, do que unha institución empeñada inutilmente en ocultar ao mundo as súas miserias? Non son máis críbeis as nosas comunidades cando colaboran con Cristo na tarefa evanxelizadora, recoñecendo humildemente os seus pecados e comprometéndose a unha vida cada vez máis evanxélica? Non temos moito de aprender tamén hoxe do grande apóstolo Pedro que recoñece o seu pecado aos pés de Xesús?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
