SAÍR ÁS PERIFERIAS
Xesús dá a coñecer con dúas imaxes audaces e sorprendentes o que pensa e espera dos seus seguidores. Non han viviren pensando sempre nos seus propios intereses, o seu prestixio ou o seu poder. Aínda que son un grupo pequeno no medio do vasto Imperio de Roma, han ser o «sal» que necesita a terra e a «luz» que lle fai falta ao mundo.
«Vós sodes o sal da terra». As xentes sinxelas de Galilea captan espontaneamente a linguaxe de Xesús. Todo o mundo sabe que o sal serve, sobre todo, para dar sabor á comida e para preservar os alimentos da corrupción. Do mesmo xeito, os discípulos de Xesús han contribuíren a que as xentes saboreen a vida sen caeren na corrupción.
«Vós sodes a luz do mundo». Sen a luz do sol, o mundo fica en tebras: xa non podemos orientármonos nin gozarmos da vida no medio da escuridade. Os discípulos de Xesús poden aportaren a luz que necesitamos para orientarnos, afondaren no sentido último da existencia e camiñaren con esperanza.
As dúas metáforas coinciden en algo moi importante. Se o sal permanece illado nun recipiente, non serve para nada. Só cando entra en contacto cos alimentos e se disolve na comida, só daquela pode dar sabor ao que comemos. O mesmo sucede coa luz. Se permanece encerrada e oculta, non pode alumar a ninguén. Só cando está no medio das tebras pode iluminar e orientar. Unha Igrexa illada do mundo non pode ser nin sal nin luz.
O papa Francisco decatouse de que a Igrexa vive encerrada en si mesma, paralizada polos medos e demasiado afastada dos problemas e sufrimentos como para dar sabor á vida moderna e para ofrecer a luz xenuína do Evanxeo. A súa reacción foi inmediata: «Temos de saír cara ás periferias existenciais».
O papa insiste unha e outra vez: «Prefiro unha Igrexa accidentada, ferida e manchada por saír á rúa do que unha Igrexa doente polo encerro e a comodidade de aferrarse ás propias seguridades. Non quero unha Igrexa preocupada por ser o centro, que termina clausurada nunha maraña de obsesións e procedementos».
A chamada de Francisco está dirixida a todos os cristiáns: «Non podemos ficar tranquilos na espera pasiva nos nosos templos». «O Evanxeo invítanos sempre a corrermos o risco do encontro co rostro do outro». O papa quere introducir na Igrexa o que el chama a «cultura do encontro». Está convencido de que «o que necesita hoxe a Igrexa é capacidade de curar feridas e dar calor aos corazóns».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
