FELICIDADE
Un pode ler e escoitar cada vez con máis frecuencia noticias optimistas sobre a superación da crise e a recuperación progresiva da economía.
Dísenos que estamos asistindo xa a un crecemento económico, pero un crecemento de que? Crecemento para quen? Apenas só se nos informa de toda a verdade do que está a suceder.
A recuperación económica que está en marcha vai consolidando e, ata, perpetuando a chamada «sociedade dual». Un abismo cada vez maior estase a abrir entre os que van poder mellorar o seu nivel de vida cada vez con máis seguridade e os que van ficar descolgados, sen traballo nin futuro nesta vasta operación económica.
De feito, están medrando ao mesmo tempo o consumo ostentoso e provocativo dos cada vez máis ricos e a miseria e inseguridade dos cada vez máis pobres.
A parábola do home rico «que se vestía de púrpura e de liño e banqueteaba esplendidamente cada día» e o pobre Lázaro que buscaba, sen conseguilo, saciar o seu estómago do que ían tirando da mesa do rico, que é unha crúa realidade na sociedade dual.
Entre nós existen eses «mecanismos económicos, financeiros e sociais» denunciados por Xoán Paulo II, «os cales, aínda que manexados pola vontade dos homes, funcionaban de modo case automático, facendo máis ríxidas as situacións de riqueza duns e da pobreza dos outros».
Unha vez máis estamos consolidando unha sociedade profundamente desigual e inxusta. Nesa encíclica tan lúcida e evanxélica que é a Sollicitudo rei socialis, tan pouco escoitada, ata polos que o vitorean constantemente, Xoán Paulo II descobre na raíz desta situación algo que só ten un nome: pecado.
Podemos dar toda clase de explicacións técnicas, pero cando o resultado que se constata é o enriquecemento sempre maior dos xa ricos e o afundimento dos máis pobres, aí estase a consolidar a insolidariedade e a inxustiza.
Nas súas benaventuranzas, Xesús advirte que un día mudará a sorte dos ricos e dos pobres. É fácil que tamén hoxe sexan bastantes os que, seguindo a Nietzsche, pensen que esta actitude de Xesús é froito do resentimento e a impotencia de quen, non podendo lograr máis xustiza, pide a vinganza de Deus.
Con todo, a mensaxe de Xesús non nace da impotencia dun home derrotado e resentido, senón da súa visión intensa da xustiza de Deus que non pode permitir o triunfo final da inxustiza.
Pasaron vinte séculos, pero a palabra de Xesús segue sendo decisiva para os ricos e para os pobres. Palabra de denuncia para uns e de promesa para outros, que segue viva e interpélanos a todos.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
