SEN ESPERAR NADA
Por que tanta xente vive secretamente insatisfeita? Por que tantos homes e mulleres atopan a vida monótona, trivial, insípida? Por que se aburren no medio do seu benestar? Que lles falta para atoparen de novo a alegría de vivir?
Quizais, a existencia de moitos cambiaría e adquiriría outra cor e outra vida, se sinxelamente aprendesen a amar gratis a alguén. O ser humano, queiramos que non, está chamado a amar desinteresadamente; e, se non o fai, na súa vida ábrese un baleiro que nada nin ninguén pode encher. Non é unha inxenuidade escoitar as palabras de Xesús: «Facede o ben sen esperar nada». Pode ser o segredo da vida. O que pode devolvernos a alegría de vivir.
É fácil terminar sen amar a ninguén de xeito verdadeiramente gratuíto. Non fago dano a ninguén. Non me meto nos problemas dos demais. Respecto os dereitos dos outros. Vivo a miña vida. Xa teño abondo con preocuparme de min e das miñas cousas.
Pero iso, é vida? Vivir despreocupado de todos, reducido ao meu traballo, á miña profesión ou ao meu oficio, impermeábel aos problemas dos demais, alleo aos sufrimentos da xente, e encérrome na miña «campaíña de cristal»?
Vivimos nunha sociedade onde é difícil aprendermos a amar gratuitamente. Case sempre preguntamos: Para que serve? É útil? Que gaño con isto? Todo o calculamos e medimos. Fixémonos á idea de que todo se obtén «comprando»: alimentos, vestido, vivenda, transporte, diversión… E así corremos o risco de converter todas as nosas relacións en puro intercambio de servizos.
Pero, o amor, a amizade, a acollida, a solidariedade, a proximidade, a confianza, a loita polo débil, a esperanza, a alegría interior, non se obteñen con diñeiro. Son algo gratuíto que se ofrece sen esperar nada a cambio, salvo o crecemento e a vida do outro.
Os primeiros cristiáns, ao falaren do amor utilizaban a palabra «ágape», precisamente para subliñaren máis esta dimensión de gratuidade, en contraposición ao amor entendido só como “eros” e que tiña para moitos unha resonancia de interese e egoísmo.
Entre nós hai persoas que só poden recibir un amor gratuíto, pois non teñen apenas nada para poder devolveren algo a quen se lles queira achegar. Persoas soas, maltratadas pola vida, incomprendidas por case todos, empobrecidas pola sociedade, sen apenas saída algunha na vida.
Helder Cámara, aquel gran profeta, recórdanos a invitación de Xesús con estas palabras: «Para liberarte de ti mesmo, crea unha ponte máis aló do abismo que o teu egoísmo creou. Intenta ver máis aló de ti mesmo. Intenta escoitar a algún outro, e, sobre todo, proba a esforzarte por amar no canto de amarte só a ti».
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
