CRECEMENTO E CREATIVIDADE
Os evanxeos ofrécennos diversas claves para entender como comezaron a súa andadura histórica as primeiras comunidades cristiás sen a presenza de Xesús á fronte dos seus seguidores. Talvez, non foi todo tan sinxelo como ás veces nolo imaxinamos. Como entenderon e viviron a súa relación con el, unha vez desaparecido da terra?
Mateu non di nin unha palabra da súa ascensión ao ceo. Termina o seu evanxeo cunha escena de despedida nunha montaña de Galilea na que Xesús lles fai esta solemne promesa: «Sabede que eu estou convosco todos os días ata o fin do mundo». Os discípulos non han sentir a súa ausencia. Xesús estará sempre con eles. Pero como?
Lucas ofrece unha visión diferente. Na escena final do seu evanxeo, Xesús «sepárase deles subindo cara ao ceo». Os discípulos han aceptar con todo realismo a separación: Xesús vive xa no misterio de Deus. Pero sobe ao Pai «bendicindo» aos seus. Os seus seguidores comezan a súa andadura protexidos por aquela bendición coa que Xesús curaba aos enfermos, perdoaba aos pecadores e acariñaba aos pequenos.
O evanxelista Xoán pon en boca de Xesús unhas palabras que propoñen outra clave. Ao despedirse dos seus, Xesús dilles: «Eu voume ao Pai e vós estades tristes… Con todo, convenvos que eu me vaia para que recibades o Espírito Santo». A tristeza dos discípulos é explicábel. Desexan a seguridade que lles dá ter a Xesús sempre cabo deles. É a tentación de viviren de xeito infantil baixo a protección do Mestre.
A resposta de Xesús mostra unha sabia pedagoxía. A súa ausencia fará crecer a madureza dos seus seguidores. Déixalles a marca do seu Espírito. Será el quen, na súa ausencia, promoverá o crecemento responsábel e adulto dos seus. É bo recordalo nuns tempos en que parece crecer entre nós o medo á creatividade, a tentación do inmobilismo ou a nostalxia por un cristianismo pensado para outros tempos e outra cultura.
Os cristiáns caemos máis dunha vez ao longo da historia na tentación de vivirmos o seguimento a Xesús de xeito infantil. A festa da Ascensión do Señor recórdanos que, terminada a presenza histórica de Xesús, vivimos «o tempo do Espírito», tempo de creatividade e de crecemento responsábel. O Espírito non proporciona aos seguidores de Xesús «receitas eternas». Dános luz e alento para ir buscando camiños sempre novos para reproducirmos hoxe a súa actuación. Así nos conduce cara á verdade completa de Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
