ABRIR O HORIZONTE
Ocupados só no logro inmediato dun maior benestar e atraídos por pequenas aspiracións e esperanzas, corremos o risco de empobrecermos o horizonte da nosa existencia perdendo o anhelo de eternidade. É un progreso? É un erro?
Hai dous feitos que non é difícil comprobar neste novo milenio no que vivimos desde hai uns anos. Por unha banda está medrando na comunidade humana a expectativa e o desexo dun mundo mellor. Non nos contentamos con calquera cousa: necesitamos progresar cara a un mundo máis digno, máis humano e ditoso.
Por outra está crecendo ao mesmo tempo o desencanto, o escepticismo e a incerteza ante o futuro. Hai tanto sufrimento absurdo na vida das persoas e dos pobos, tantos conflitos envelenados, tales abusos contra o planeta, que non é fácil manter a fe no ser humano.
É certo que o desenvolvemento da ciencia e a tecnoloxía están logrando resolveren moitos males e sufrimentos. No futuro lograranse, sen dúbida, éxitos aínda máis espectaculares. Aínda non somos capaces de intuírmos a capacidade que se encerra no ser humano para desenvolver un benestar físico, psíquico e social.
Pero non sería honesto esquecermos que este desenvolvemento prodixioso vainos «salvando» só dalgúns males e só dun xeito limitado. Agora precisamente que gozamos cada vez máis do progreso humano empezamos a percibir mellor que o ser humano non pode darse a si mesmo todo o que anhela e busca.
Quen nos salvará do avellentamento, da morte inevitábel ou do poder estraño do mal? Non nos sorprende que moitos comecen a sentiren a necesidade de algo que non é nin técnica nin ciencia, tampouco ideoloxía ou doutrina relixiosa. O ser humano resístese a vivir encerrado para sempre nesta condición caduca e mortal. Busca un horizonte, necesita unha esperanza máis definitiva.
Non poucos cristiáns viven hoxe mirando exclusivamente á terra. Ao parecer non nos atrevemos a levantar a mirada máis aló do inmediato de cada día. Nesta festa cristiá da Ascensión do Señor quero recordar unhas palabras daquel gran científico e místico que foi P. Teilhard de Chardin: «Cristiáns a só vinte séculos da Ascensión. Que fixestes da esperanza cristiá?».
No medio de interrogantes e incertezas, os seguidores de Xesús seguimos camiñando pola vida traballados por unha confianza e unha convicción. Cando parece que a vida se pecha ou se extingue, Deus permanece. O misterio último da realidade é un misterio de amor salvador. Deus é unha porta aberta á vida eterna. Ninguén a pode pechar.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
