O ESPÍRITO
DE XESÚS
Xesús apareceu na Galilea cando o pobo xudeu estaban a viviren unha profunda crise relixiosa. Levaban moito tempo sentindo o afastamento de Deus. Os ceos estaban «fechados». Unha especie de muro invisíbel parecía impedir a comunicación de Deus co seu pobo. Ninguén era capaz de escoitar a súa voz. Xa non había profetas. Ninguén falaba impulsado polo seu Espírito.
O máis duro era esa sensación de que Deus os esquecera. Xa non lle preocupaban os problemas de Israel. Por que permanecía oculto? Por que estaba tan lonxe? Seguramente moitos recordaban a ardente oración dun antigo profeta que rezaba así a Deus: «Oxalá rachases os ceos e baixases».
Os primeiros que escoitaron o Evanxeo de Marcos tiveron que ficar sorprendidos. Segundo o seu relato, ao saír das augas do Xordán, logo de ser bautizado, Xesús «viu abrírense os ceos» e experimentou que «o Espírito de Deus baixaba sobre del». Por fin era posíbel o encontro con Deus. Sobre a terra camiñaba un home cheo do Espírito de Deus. Chamábase Xesús e viña de Nazaret.
Ese Espírito que descende sobre del é o alento de Deus, que crea a vida, a forza que renova e cura aos viventes, o amor que o transforma todo. Por iso Xesús dedícase a liberar a vida, a curala e facela máis humana. Os primeiros cristiáns non quixeron seren confundidos cos discípulos do Bautista. Eles sentíanse bautizados por Xesús, non con auga, senón co seu Espírito.
Sen ese Espírito, todo se apaga no cristianismo. A confianza en Deus desaparece, a fe debilítase. Xesús fica reducido a unha personaxe do pasado, o Evanxeo convértese en letra morta, o amor arrefríase e a Igrexa non pasa de ser unha institución relixiosa máis.
Sen o Espírito de Xesús, a liberdade afógase, a alegría apágase, a celebración convértese en costume, a comuñón creba. Sen o Espírito, a misión esquécese, a esperanza morre, os medos aumentan, o seguimento de Xesús fica en mediocridade relixiosa.
O noso maior problema é o esquecemento de Xesús e o descoido do seu Espírito. É un erro pretender lograr con organización, traballo, devocións ou estratexias pastorais o que só pode nacer do Espírito. Temos de volver á raíz, recuperarmos o Evanxeo en toda o seu frescura e verdade, bautizármonos co Espírito de Xesús.
Non habemos de enganarnos. Se non nos deixamos reavivar e recrear por ese Espírito, os cristiáns non temos nada importante que aportarlle á sociedade actual, tan baleira de interioridade, tan incapacitada para o amor solidario e tan necesitada de esperanza.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
