UNHA IGREXA ESPERTA
Xesús está en Xerusalén, sentado no monte das Oliveiras, fitando cara ao Templo e conversando confidencialmente con catro discípulos: Pedro, Santiago, Xoán e André. Obsérvaos preocupados por saber cando chegará o final dos tempos. A el, pola contra, preocúpalle como vivirán os seus seguidores cando xa non o teñan entre eles.
Por iso, máis unha vez, descóbrelles a súa inquietude: «Mirade, vivide espertos». Despois, deixando de lado a linguaxe terrorífica dos visionarios apocalípticos, cóntalles unha pequena parábola que pasou case inadvertida entre os cristiáns.
«Un señor foise de viaxe e deixou a súa casa». Pero, antes de ausentarse, «confiou a cada un dos seus criados a súa tarefa». Ao despedirse insistiulles só nunha cousa: «Vixiade, pois non sabedes cando virá o dono da casa». Que, cando chegue, non vos atope durmidos.
O relato suxire que os seguidores de Xesús formarán unha familia. A Igrexa será «a casa de Xesús» que substituirá «á casa de Israel». Nela, todos son servidores. Non hai señores. Todos vivirán esperando ao único Señor da casa: Xesús, o Cristo. Non o teñen de esqueceren xamais.
Na casa de Xesús ninguén ha permanecer pasivo. Ninguén se ha sentir excluído, sen responsabilidade algunha. Todos somos necesarios. Todos temos algunha misión confiada por el. Todos estamos chamados a contribuirmos á gran tarefa de vivirmos coma Xesús. El viviu sempre dedicado a servir ao reino de Deus.
Os anos irán pasando. Manterase vivo o espírito de Xesús entre os seus? Seguirán recordando o seu estilo servizal aos máis necesitados e desvalidos? Seguirano polo camiño aberto por el? A súa grande preocupación é que a súa Igrexa adormeza. Por iso insístelles ata tres veces: «Vivide espertos». Non é unha recomendación aos catro discípulos que o están escoitando, senón un mandato aos crentes de todos os tempos: «O que vos digo a vós dígovolo a todos: velade».
O trazo máis xeneralizado dos cristiáns que non abandonaron a Igrexa é seguramente a pasividade. Durante séculos educamos aos fieis para a submisión e a obediencia. Na casa de Xesús, só unha minoría se sente hoxe con algunha responsabilidade eclesial.
Chegou o momento de reaccionarmos. Non podemos seguir aumentando aínda máis a distancia entre «os que mandan» e «os que obedecen». É pecado promovermos o desafecto, a mutua exclusión ou a pasividade. Xesús queríanos ver a todos espertos, activos, colaborando con lucidez e responsabilidade no seu proxecto do reino de Deus.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
