A FE GRANDE
DUNHA MULLER
A escena é sorprendente. O evanxelista Marcos presenta unha muller descoñecida como modelo de fe para as comunidades cristiás. Dela poderán aprender como buscar a Xesús con fe, como chegar a un contacto sandador con el e como atopar nel a forza para iniciaren unha vida nova, chea de paz e saúde.
Jairo é identificado como «xefe da sinagoga» e home importante en Cafarnaún. Moi diferente é esta muller: non é ninguén. Só sabemos que padece unha enfermidade secreta, tipicamente feminina, que lle impide vivir de xeito san a súa vida de muller, esposa e nai.
Sofre moito física e moralmente. Arruinouse buscando axuda nos médicos, pero ninguén a puido curar. Con todo resístese a vivir para sempre como unha muller doente. Está soa. Ninguén lle axuda a achegarse a Xesús, pero ela saberá atoparse con el.
Non espera, pasivamente, que Xesús se lle achegue a impórlle as súas mans. Ela mesma o buscará. Irá superando todos os obstáculos. Fará todo o que poida e saiba. Xesús comprenderá o seu desexo dunha vida máis sa. Confía plenamente na súa forza sandadora.
A muller non se contenta só con ver a Xesús de lonxe. Busca un contacto máis directo e persoal. Actúa con determinación, pero non de xeito aloucado. Non quere molestar a ninguén. Achégaselle por detrás, entre a xente, e tócalle o manto. Nese xesto delicado concrétase e expresa a súa confianza total en Xesús.
Todo ocorreu en segredo, pero Xesús quere que todos coñezan a fe grande desta muller. Cando ela, asustada e temorosa, confesa o que fixo, Xesús dille: «Filla, a túa fe curoute. Vaite en paz e con saúde». Esta muller, coa súa capacidade para buscar e acoller a salvación que se nos ofrece en Xesús, é un modelo de fe para todos nós.
Quen axuda ás mulleres dos nosos días a atopárense con Xesús? Quen se esforza por comprender os obstáculos que atopan nalgúns sectores da Igrexa actual para viviren a súa fe en Cristo «en paz e con saúde»? Quen valora a fe e os esforzos das teólogas que, sen apenas apoio e vencendo toda clase de resistencias e rexeitamentos, traballan sen descanso por abriren camiños que permitan á muller vivir con máis dignidade na Igrexa de Xesús?
As mulleres non atopan entre nós a acollida, a valoración e a comprensión que atopaban en Xesús. Non sabemos miralas como as miraba el. Aínda así, con frecuencia, tamén hoxe son elas as que coa súa fe en Xesús e co seu alento evanxélico sosteñen a vida de non poucas comunidades cristiás.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
