O XESTO
DUN MOZO
De todos os feitos realizados por Xesús durante a súa actividade profética, o máis recordado polas primeiras comunidades cristiás foi seguramente unha comida multitudinaria organizada por el no medio do campo, nas proximidades do lago de Galilea. É o único episodio recollido en todos os Evanxeos.
O contido do relato é dunha grande riqueza. Seguindo o seu costume, o Evanxeo de Xoán non o chama «milagre», senón «signo». Con iso invítanos a non ficarnos nos feitos que se narran, senón a descubrirmos desde a fe un sentido máis profundo.
Xesús ocupa o lugar central. Ninguén lle pide que interveña. É el mesmo quen intúe a fame daquela xente e suscita a necesidade de alimentala. É conmovedor saber como Xesús non só alimentaba á xente coa Boa Noticia de Deus, senón que lle preocupaba tamén a fame dos seus fillos.
Como alimentar no medio do campo a un xentío tal? Os discípulos non atopan ningunha solución. Filipe di que non se pode pensar en comprar pan, pois non teñen diñeiro. André pensa que se podería compartir o que hai. Pero só un rapaciño ten cinco pans e un par de peixes. Que é iso para tantos?
Para Xesús é suficiente. Ese mozo sen nome nin rostro vai facer posíbel o que parece imposíbel. A súa dispoñibilidade para compartir todo o que ten é o camiño para alimentar a aquelas xentes. Xesús fará o demais. Toma nas súas mans os pans do mociño, dá grazas a Deus e comeza a «distribuílos» entre todos.
A escena é fascinante. Un xentío, sentado sobre a herba verde do campo, compartindo unha comida gratuíta nun día de primavera. Non é un banquete de ricos. Non hai viño nin carne. É a comida sinxela da xente que viven cabo do lago: pan de cebada e peixe en salgadura. Unha comida fraterna, servida a todos por Xesús, grazas ao xesto xeneroso dun mozo.
Esta comida compartida era para os primeiros cristiáns un símbolo atractivo da comunidade nacida de Xesús para construíren unha humanidade nova e fraterna. Evocáballes ao mesmo tempo a eucaristía que celebraban o día do Señor para alimentárense do espírito e a forza de Xesús: o Pan vivo vindo de Deus.
Pero nunca esqueceron o xesto do rapaz novo. Se hai fame no mundo, non é por escaseza de alimentos, senón por falta de solidariedade. Hai pan para todos. Falta xenerosidade para compartilo. Deixamos a marcha do mundo en mans dun poder económico inhumano. Dános medo compartirmos o que temos e a xente morre de fame polo noso egoísmo irracional.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
