QUE BUSCAMOS?
As primeiras palabras que Xesús pronuncia no Evanxeo de Xoán déixannos desconcertados, porque van ao fondo e tocan as raíces mesmas da nosa vida coma a dos discípulos do Bautista que comezan a seguilo. Xesús dilles: «Que buscades?».
Non é doado respondermos a esta pregunta sinxela, directa, fundamental, desde o interior dunha cultura «fechada» como a nosa, que parece preocuparse só dos medios, esquecendo sempre o fin último de todo. Que é o que buscamos exactamente?
Para algúns, a vida é «un gran supermercado» (D. Sölle). O único que lles interesa é adquirir obxectos cos que poderen consolar un pouco a súa existencia. Outros o que buscan é escaparen da enfermidade, a soidade, a tristeza, os conflitos ou o medo. Pero escapar, cara a onde? Cara a quen?
Outros xa non poden máis. O que queren é que se lles deixe sos. Esquecer aos demais e ser esquecidos por todos. Non preocupárense xa por ninguén e que ninguén se preocupe deles.
A maioría buscamos sinxelamente cubrirmos as nosas necesidades cotiás e seguir loitando por vermos cumpridos os nosos pequenos desexos.
Pero, aínda que todos eles se cumprisen, o noso corazón ficaría satisfeito? Tranquilizouse así a nosa sede de consolo, liberación e felicidade plena?
No fondo, non andamos os seres humanos buscando algo máis do que unha simple mellora da nosa situación? Non anhelamos algo que, certamente, non podemos esperarmos de ningún proxecto político ou social?
Dise que os homes e mulleres de hoxe esqueceron a Deus. Pero a verdade é que, cando un ser humano se interroga con un pouco de honradez, non lle é fácil borrar do seu corazón «a nostalxia de infinito».
Quen son eu? Un ser minúsculo, xurdido por azar nunha parcela ínfima de espazo e de tempo, botado á vida para desaparecer deseguida na nada da que se me sacou sen razón algunha e tan só para sufrir? Iso é todo? Non hai máis nada?
O máis honrado que pode facer o ser humano é «buscar». Non fechar ningunha porta. Non refugar ningunha chamada. Buscar a Deus, talvez co resto último das súas forzas e da súa fe. Talvez desde a mediocridade, a angustia ou o desalento.
Deus non xoga ás agachadas nin se esconde de quen o busca con sinceridade. Deus está xa no interior mesmo desa procura. Máis aínda. Deus déixase atopar ata por quen apenas o buscamos. Así di o Señor no libro de Isaías: «Eu deixeime atopar por quen non preguntaba por min. Deixeime achar por quen non me buscaba. Dixen: “Aquí estou, aquí estou” (Isaías 65,1-2).
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
