ALIMENTÁRMONOS
DE XESÚS
Segundo o relato de Xoán, unha vez máis os xudeus, incapaces de ir máis aló do físico e material, interrompen a Xesús, escandalizados pola linguaxe agresiva que emprega: «Como pode este darnos a comer a súa carne?». Xesús non retira a súa afirmación, senón que lle dá ás súas palabras un contido máis profundo.
O núcleo da súa exposición permítenos penetrar na experiencia que vivían as primeiras comunidades cristiás ao celebraren a eucaristía. Segundo Xesús, os discípulos non só han crer nel, senón que terán de alimentar e nutriren a súa vida da súa mesma persoa. A eucaristía é unha experiencia central nos seguidores de Xesús.
As palabras que seguen non fan senón destacar o seu carácter fundamental e indispensábel: «A miña carne é verdadeira comida e o meu sangue é verdadeira bebida». Se os discípulos non se alimentan del, poderán facer e dicir moitas cousas, pero non han esquecer as súas palabras: «Non teredes vida en vós». Para ter vida dentro de nós necesitamos alimentármonos de Xesús, nutrirnos do seu alento vital, interiorizarmos as súas actitudes e os seus criterios de vida. Este é o segredo e a forza da eucaristía. Só o coñecen aqueles que comulgan con el e se alimentan da súa paixón polo Pai e do amor del aos seus fillos.
A linguaxe de Xesús é de gran forza expresiva. A quen sabe alimentarse del, faille esta promesa: «Ese habita en min e eu habito nel». Quen se nutre da eucaristía experimenta que a súa relación con Xesús non é algo externo. Xesús non é modelo de vida que imitamos desde fóra. Alimenta a nosa vida desde dentro.
Esta experiencia de «habitar» en Xesús e deixar que Xesús «habite» en nós pode transformar de raíz a nosa fe. Ese intercambio mutuo, esta estreita comuñón, difícil de expresar con palabras, constitúe a verdadeira relación do discípulo con Xesús. Isto é seguilo sostidos pola súa forza vital.
A vida que Xesús transmite aos seus discípulos na eucaristía é a que el mesmo recibe do Pai, Fonte inesgotábel de vida plena. Unha vida que non se extingue coa nosa morte biolóxica. Por iso, Xesús atrévese a facer esta promesa aos seus: «Quen coma deste pan vivirá para sempre».
Sen dúbida, o signo máis grave da crise da fe cristiá entre nós é o abandono tan xeneralizado da eucaristía dominical. Para quen ama a Xesús é doloroso observarmos como a eucaristía vai perdendo o seu poder de atracción. Pero é máis doloroso aínda ver que desde a Igrexa asistimos a este feito sen atrevérmonos a reaccionar. Por que?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
