ABRÍRMONOS
A DEUS
A fe converteuse para moitos nunha experiencia problemática. Non saben exactamente o que lles sucedeu estes anos, pero unha cousa é clara: xa non volverán crer no que creron de nenos. De todo aquilo só fican algunhas crenzas de perfís bastante borrosos. Cada un ha ir construíndo o seu propio mundo interior, sen poder evitar moitas veces graves incertezas e interrogantes.
A maioría destas persoas fai o seu «percorrido relixioso» de forma solitaria e case que secreta. Con quen van falar destas cousas? Non hai guías nin puntos de referencia. Cada un actúa como pode nestas cuestións que afectan a todo o máis profundo do ser humano. Moitos non saben se o que lles sucede é normal ou inquietante.
Os estudos do profesor de Atlanta, James Fowler, sobre o desenvolvemento da fe, poden axudar a non poucos a entenderen mellor o seu propio percorrido. Ao mesmo tempo proxectan luz sobre as etapas que ten de seguir a persoa para estruturar o seu «universo de sentido».
Nos primeiros estadios da vida, o neno vai asumindo sen reflexión as crenzas e valores que se lle propoñen. A súa fe non é aínda unha decisión persoal. O neno vai establecendo o que é verdadeiro ou falso, bo ou malo, a partir do que lle ensinan desde fóra.
Máis adiante, o individuo acepta as crenzas, prácticas e doutrinas de xeito máis reflexionado, pero sempre tal como están definidas polo grupo, a tradición ou as autoridades relixiosas. Non se lle ocorre dubidar seriamente de nada. Todo é digno de fe, todo é seguro.
A crise chega máis tarde. O individuo toma conciencia de que a fe ha ser libre e persoal. Xa non se sente obrigado a crer de modo tan incondicional no que ensina a Igrexa. Aos poucos comeza a relativizar certas cousas e a seleccionar outras. O seu mundo relixioso modifícase e ata racha. Non todo responde a un desexo de autenticidade maior. Está tamén a frivolidade e as incoherencias.
Todo pode quedar aí. Pero o individuo pode tamén seguir a afondar no seu universo interior. Se se abre sinceramente a Deus e o busca no máis profundo do seu ser, pode agromar unha fe nova. O amor de Deus, crido e acollido con humildade, dálle un sentido máis fondo a todo. A persoa coñece unha coherencia interior máis harmoniosa. As dúbidas non son un obstáculo. O individuo intúe agora o valor último que encerran prácticas e símbolos antes criticados. Esperta, de novo, a comunicación con Deus. A persoa vive en comuñón con todo o bo que hai no mundo e sente a chamada a amar e protexer a vida.
O decisivo é facer sempre en nós un lugar real á experiencia de Deus. De aí a importancia de escoitarmos a chamada do profeta: «Preparade o camiño do Señor». Este camiño temos de abrilo no íntimo do noso corazón.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
