O CULTO AO DIÑEIRO
Hai algo alarmante na nosa sociedade que nunca denunciaremos abondo. Vivimos nunha civilización que ten como eixe de pensamento e criterio de actuación a secreta convicción de que o importante e decisivo non é o que un é, senón o que un ten. Díxose que o diñeiro é «o símbolo e ídolo da nosa civilización» (Miguel Delibes). E de feito son maioría os que lle renden o seu ser e sacrifícanlle toda a súa vida.
John K. Galbraith, o gran teórico do capitalismo moderno, describe así o poder do diñeiro na súa obra La sociedad opulenta: o diñeiro «trae consigo tres vantaxes fundamentais: primeiro, o goce do poder que presta ao home; segundo, a posesión real de todas as cousas que poden comprarse con diñeiro; terceiro, o prestixio ou respecto de que goza o rico grazas á súa riqueza».
Cantas persoas, sen atrevérense a confesalo, saben que na súa vida, nun grado ou noutro, o decisivo, o importante e definitivo, é gañar diñeiro, adquirir un benestar material, lograr un prestixio económico.
Aquí está sen dúbida unha das crebas máis graves da nosa civilización. O home occidental fíxose en boa parte materialista e, malia ás súas grandes proclamas sobre a liberdade, a xustiza ou a solidariedade, apenas cre noutra cousa que non sexa o diñeiro.
E, con todo, hai pouca xente feliz. Con diñeiro pódese montar un piso agradábel, pero non crear un fogar cálido. Con diñeiro pódese comprar unha cama cómoda, pero non un soño tranquilo. Con diñeiro pódense adquirir novas relacións, pero non espertar unha verdadeira amizade. Con diñeiro pódese comprar pracer, pero non felicidade. Pero os crentes habemos recordar algo máis. O diñeiro abre todas as portas, pero nunca abre a porta do noso corazón a Deus.
Non estamos afeitos os cristiáns á imaxe violenta dun Mesías fustrigando e xostregando ás xentes. E, con todo, esa é a reacción de Xesús ao atoparse con homes que, ata no templo, non saben buscaren outra cousa que non sexa o seu propio negocio.
O templo deixa de ser lugar de encontro co Pai cando a nosa vida é un mercado onde só se rende culto ao diñeiro. E non pode haber unha relación filial con Deus Pai cando as nosas relacións cos demais están mediatizadas só por intereses de diñeiro. Imposíbel entender algo do amor, a tenrura e a acolleita de Deus cando un só vive buscando benestar. Non se pode servir a Deus e ao Diñeiro.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
