ATEÍSMO SUPERFICIAL
Será abondo o número dos que durante estes anos irán pasando dunha fe lixeira e superficial en Deus a un ateísmo igualmente frívolo e irresponsábel. Hai quen eliminou das súas vidas toda práctica relixiosa e liquidaron calquera relación cunha comunidade crente. Pero abonda iso para resolver con seriedade a postura persoal de un propio ante o misterio último da vida?
Hai quen di que non cre na Igrexa nin «nos inventos dos curas», pero creen en Deus. Con todo, que significa crer nun Deus ao que nunca se lle recorda, con quen xamais se dialoga, a quen non se lle escoita, de quen non se espera nada con gozo?
Outros proclaman que xa é hora de aprender a vivir sen Deus, enfrontándose á vida con maior dignidade e personalidade. Pero, cando se observa de cerca a súa vida, non é fácil ver como lles axudou concretamente o abandono de Deus a vivir unha vida máis digna e responsábel.
Bastantes fabricaron a súa propia relixión e construíron unha moral propia á súa medida. Nunca buscaron outra cousa fóra de situárense con certa comodidade na vida, evitando todo interrogante que cuestionara seriamente a súa existencia.
Algúns non saberían dicir se cren en Deus ou non. En realidade, non entenden para que pode servir tal cousa. Eles viven tan ocupados en traballar e gozar, tan distraídos polos problemas de cada día, os programas de televisión e as revistas do fin de semana que Deus non ten sitio nas súas vidas.
Pero equivocariámonos os crentes se pensásemos que este ateísmo frívolo se atopa tan só nesas persoas que se atreven a dicir en voz alta que non cren en Deus. Este ateísmo pode estar penetrando tamén nos corazóns dos que nos chamamos crentes: ás veces nós mesmos sabemos que Deus non é o único Señor da nosa vida, nin sequera o máis importante.
Fagamos só unha proba. Que sentimos no máis íntimo da nosa conciencia cando paseniñamente escoitamos amodiño, repetidas veces e con sinceridade estas palabras: «Escoita: o Señor, o noso Deus, é o único Señor. Amarás ao Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa mente, con todas as túas forzas»? Que espazo ocupa Deus no meu corazón, na miña alma, na miña mente, en todo o meu ser?
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
