AMIGO
DOS EXCLUÍDOS
Xesús era moi sensíbel ao sufrimento dos que atopaba no seu camiño, marxinados pola sociedade, esquecidos pola relixión ou rexeitados polos sectores que se consideraban superiores moral ou relixiosamente.
É algo que lle sae de dentro. Sabe que Deus non discrimina a ninguén. Non rexeita nin excomunga. Non é só dos bos. A todos acolle e bendí. Xesús tiña o costume de levantarse de madrugada para orar. En certa ocasión desvela como contempla o amencer: «Deus fai saír o seu sol sobre bos e malos». Así é el.
Por iso ás veces reclama con forza que cesen todas as condenas: «Non xulguedes e non seredes xulgados». Outras narra unha pequena parábola para pedir que ninguén se dedique a «separar o trigo do xoio, a cizaña», coma se fose o xuíz supremo de todos.
Pero o máis admirábel é a súa actuación. O trazo máis orixinal e provocativo de Xesús foi o seu costume de comer con pecadores, prostitutas e xentes indesexábeis. O feito é insólito. Nunca se viu en Israel a alguén con fama de «home de Deus» comendo e bebendo animadamente con pecadores.
Os dirixentes relixiosos máis respectábeis non o podían soportar. A súa reacción foi agresiva: «Aí tendes a un comellón e borracho, amigo de pecadores». Xesús non se defendeu. Era certo, pois no máis íntimo do seu ser sentía un respecto grande e unha amizade conmovedora cara aos rexeitados pola sociedade ou a relixión.
Marcos recolle no seu relato a curación dun leproso para destacar esa predilección de Xesús polos excluídos. Xesús está atravesando unha rexión solitaria. De súpeto achégaselle un leproso. Non vén acompañado de ninguén. Vive na soidade. Leva na súa pel a marca da súa exclusión. As leis condénano a vivir apartado de todos. É un ser impuro.
De xeonllos, o leproso faille a Xesús unha súplica humilde. Séntese sucio. Non lle fala de enfermidade. Só quere verse limpo de todo estigma: «Se queres, podes limparme». Xesús conmóvese ao ver aos seus pés a aquel ser humano desfigurado pola enfermidade e o abandono de todos. Aquel home representa a soidade e a desesperación de tantos estigmatizados. Xesús «estende a súa man» buscando o contacto coa súa pel, «tócao» e dille: «Quero. Fica limpo».
Sempre que discriminamos desde a nosa suposta superioridade moral a diferentes grupos humanos (vagabundos, prostitutas, toxicómanos, psicóticos, inmigrantes, presos, xitanos, homosexuais…) e os excluímos da convivencia negándolles a nosa acollida, estámonos afastando gravemente de Xesús.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
