XESÚS ANTE A SÚA MORTE
Xesús previu seriamente a posibilidade dunha morte violenta. Quizá non contaba coa intervención da autoridade romana nin coa crucifixión como último destino máis probábel. Pero non se lle ocultaba a reacción que a súa actuación estaba provocando nos sectores máis poderosos. O rostro de Deus, que presenta, desfai demasiados esquemas teolóxicos, e o anuncio do seu reinado rompe demasiadas seguridades políticas e relixiosas.
Con todo, nada modifica a súa actuación. Non elude a morte. Non se defende. Non emprende a fuxida. Tampouco busca o seu perdición. Non é Xesús o home que busca a súa morte en actitude suicida. Durante a súa curta estancia en Xerusalén esfórzase por pasar oculto e non aparecer en público.
Se queremos saber como viviu Xesús a súa morte, só temos de deternos en dúas actitudes fundamentais que lle dan sentido a todo o seu comportamento final. Toda a súa vida foi «desvivirse» pola causa de Deus e o servizo liberador aos homes. A súa morte selará agora a súa vida. Xesús morrerá por fidelidade ao Pai e por solidariedade cos homes.
En primeiro lugar, Xesús enfróntase á súa propia morte desde unha actitude de confianza total no Pai. Avanza cara á morte, convencido de que a súa execución non poderá impedir a chegada do reino de Deus, que segue anunciando ata o final.
Na cea de despedida Xesús manifesta a súa fe total en que volverá comer cos seus a Pascua verdadeira cando se estableza o reino definitivo de Deus por cima de todas as inxustizas que poidamos cometer os humanos.
Cando todo fracasa e ata Deus parece telo abandonado coma a un falso profeta condenado xustamente en nome da lei, é daquela que Xesús grita: «Pai, nas túas mans poño a miña vida».
Por outra banda, Xesús morre nunha actitude de solidariedade e de servizo a todos. Toda a súa vida consistiu en defender aos pobres fronte á inhumanidade dos ricos, solidarizarse cos débiles fronte aos intereses egoístas dos poderosos e anunciar o perdón aos pecadores fronte á dureza inconmovíbel dos «xustos».
Agora ten de sufrir a morte dun pobre, dun abandonado que nada pode ante o poder dos que dominan a terra. E vive a súa morte coma un servizo. O último e supremo servizo que pode facer á causa de Deus e á salvación definitiva dos seus fillos e fillas.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
