IDENTIFICADO
COAS VÍTIMAS
Nin o poder de Roma nin as autoridades do Templo puideron soportar a novidade de Xesús. O seu xeito de entenderen e de viviren a Deus era perigosa. Non defendía o Imperio de Tiberio, chamaba a todos a buscaren o reino de Deus e a súa xustiza. Non lle importaba romper a lei do sábado nin as tradicións relixiosas, só lle preocupaba aliviar o sufrimento das xentes doentes e desnutridas de Galilea.
Non llo perdoaron. Identificábase demasiado coas vítimas inocentes do Imperio e cos esquecidos pola relixión do Templo. Executado sen piedade nunha cruz, nel revélasenos agora Deus, identificado xa para sempre con todas as vítimas inocentes da historia. Ao berro de todos eles únese agora o grito de dor do mesmo Deus.
Nese rostro desfigurado do Crucificado revélasenos un Deus sorprendente, que rompe as nosas imaxes convencionais de Deus e pon en cuestión toda práctica relixiosa que pretenda darlle culto, esquecendo o drama dun mundo onde se segue crucificando aos máis débiles e indefensos.
Se Deus morreu identificado coas vítimas, a súa crucifixión convértese nun desafío inquietante para os seguidores de Xesús. Non podemos separar a Deus do sufrimento dos inocentes. Non podemos adorar ao Crucificado e vivirmos de costas ao sufrimento de tantos seres humanos destruídos pola fame, as guerras ou a miseria.
Deus séguenos interpelando desde os crucificados dos nosos días. Non nos está permitido seguirmos vivindo como espectadores dese sufrimento inmenso alimentando unha inxenua ilusión de inocencia. Temos de rebelármonos contra esa cultura do esquecemento que nos permite illármonos dos crucificados, desprazando o sufrimento inxusto que hai no mundo cara a unha «lonxanía» onde desaparece todo clamor, xemido ou choro.
Non podemos encerrármonos na nosa «sociedade do benestar», ignorando esa outra «sociedade do malestar» na que millóns de seres humanos nacen só para extinguírense aos poucos anos dunha vida que só foi sufrimento. Non é humano nin cristián instalármonos na seguridade esquecendo a quen só coñecen unha vida insegura e ameazada.
Cando os cristiáns levantamos os nosos ollos ata o rostro do Crucificado, contemplamos o amor insondábel de Deus, entregado ata a morte pola nosa salvación. Se o miramos máis detidamente, axiña descubrimos nese rostro o de tantos outros crucificados que, lonxe ou preto de nós, están reclamando o noso amor solidario e compasivo.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
