ONDE BUSCAR AO QUE VIVE?
A fe en Xesús, resucitado polo Pai, non manou de xeito natural e espontáneo no corazón dos discípulos. Antes de atopárense con el, cheo de vida, os evanxelistas falan da súa desorientación, da súa procura en torno ao sepulcro, aos seus interrogantes e incertezas.
María de Magdala é o mellor prototipo do que acontece probabelmente en todos. Segundo o relato de Xoán, busca ao crucificado no medio das tebras, «cando aínda estaba escuro». Como é natural, búscao «no sepulcro». Aínda non sabe que a morte foi vencida. Por iso, o baleiro do sepulcro déixaa desconcertada. Sen Xesús, séntese perdida.
Os outros evanxelistas recollen outra tradición que describe a procura de todo o grupo de mulleres. Non poden esquecer ao Mestre que as acolleu como discípulas: o seu amor lévaas ata o sepulcro. Non atopan alí a Xesús, pero escoitan a mensaxe que lles indica cara a onde han orientar a súa procura: «Por que buscades entre os mortos ao que vive? Non está aquí. resucitou».
A fe en Cristo resucitado non nace tampouco hoxe en nós de forma espontánea, só porque o escoitamos desde nenos a catequistas e predicadores. Para abrírmonos á fe na resurrección de Xesús, habemos facer o noso propio percorrido. É decisivo non esquecer a Xesús, amalo con paixón e buscalo con todas as nosas forzas, pero non no mundo dos mortos. Ao que vive hai que buscalo onde hai vida. Se queremos atopármonos con Cristo resucitado, cheo de vida e de forza creadora, habémolo buscar, non nunha relixión morta, reducida ao cumprimento e a observancia externa de leis e normas, senón alí onde se vive segundo o Espírito de Xesús, acollido con fe, con amor e con responsabilidade polos seus seguidores.
Habémolo buscar, non entre cristiáns divididos e enfrontados en loitas estériles, baleiras de amor a Xesús e de paixón polo Evanxeo, senón alí onde imos construíndo comunidades que poñen a Cristo no seu centro porque, saben que «onde están reunidos dous ou tres no seu nome, alí está el».
Ao que vive non o atoparemos nunha fe estancada e rutineira, gastada por toda clase de tópicos e fórmulas baleiras de experiencia, senón buscando unha calidade nova na nosa relación con el e na nosa identificación co seu proxecto. Un Xesús apagado e inerte, que non namora nin seduce, que non toca os corazóns nin contaxia a súa liberdade, é un «Xesús morto». Non é o Cristo vivo, resucitado polo Pai. Non é o que vive e fai vivir.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
