A QUEN ADORAMOS?
Os magos veñen do «Oriente», un lugar que evoca nos xudeus a patria da astroloxía e doutras ciencias estrañas. Son pagáns. Non coñecen as Escrituras Sagradas de Israel, pero si a linguaxe das estrelas. Buscan a verdade e póñense a camiño en marcha para descubrila. Déixanse guiar polo misterio, senten necesidade de «adorar».
A súa presenza provoca un sobresalto en todo Xerusalén. Os magos viron brillar unha estrela nova que lles fai pensar que xa naceu «o rei dos xudeus» e veñen «adoralo». Este rei non é Augusto. Tampouco Herodes. Onde está? Esta é a súa pregunta.
Herodes «sobresáltase». A noticia non lle produce ningunha alegría. El é quen foi designado por Roma «rei dos xudeus». Ten de acabar co recentemente nado: onde está ese rival estraño? Os «sumos sacerdotes e letrados» coñecen as Escrituras e saben que ha nacer en Belén, pero non se interesan polo neno nin se poñen en marcha para adoralo.
Isto é o que atopará Xesús ao longo da súa vida: hostilidade e rexeitamento nos representantes do poder político; indiferenza e resistencia nos dirixentes relixiosos. Só quen buscao reino de Deus e a súa xustiza o acollerán.
Os magos proseguen a súa longa procura. Ás veces, a estrela que os guía desaparece deixándoos na incerteza. Outras veces, brilla de novo enchéndoos de «inmensa alegría». Por fin atopan o Neno, e «caendo de xeonllos, adórano».
Despois, poñen ao seu servizo as riquezas que teñen e os tesouros máis valiosos que posúen. Este Neno pode contar con eles pois recoñéceno como o seu Rei e Señor.
Na súa aparente inxenuidade, este relato suscítanos preguntas decisivas: Ante quen nos axeonllamos nós? Como se chama o «deus» que adoramos no fondo do noso ser? Dicímonos cristiáns, pero vivimos adorando ao Neno de Belén? Poñemos aos seus pés as nosas riquezas e o noso benestar? Estamos dispostos a escoitarmos a súa chamada para entrarmos no reino de Deus e a súa xustiza?
Nas nosas vidas sempre hai algunha estrela que nos guía cara a Belén.
José Antonio Pagola
Tradutor: Xaquin Campo Freire
